سرو ابرکوه درخت ۴ هزار و ۵۰۰ ساله و کهنسال‌ترین موجود زنده ایران

در ۳۰ شهریور ۱۳۹۹ 0

به گزارش گلونی این درخت کهنسال بعد از قله دماوند دومین اثر طبیعی ملی است که به ثبت رسیده. سرو ابرکوه یا ابرقو، در جنوب غرب شهر ابرکوه استان یزد قرار دارد.

این درخت با ۴ هزار و ۵۰۰ سال سن، کهنسال‌ترین موجود زنده ایران است. این سرو تا سال ۲۰۱۲ دومین درخت کهنسال جهان شناخته می‌شد. در حال حاضر نیز جزو ۱۰ درخت کهنسال دنیا به شمار می‌رود.

سرو ابرکوه درخت ۴ هزار و ۵۰۰ ساله

اما یک پژوهشگر روسی که در زمینه درختان دیرزیست تحقیق می‌کند، مدعی است که عمر سرو بین ۴۰۰۰ تا ۸۰۰۰ سال است. و یک محقق ژاپنی نیز سن آن را بین ۴۰۰۰ تا ۷۰۰۰ هزار سال پیش‎بینی کرده.

تنه این درخت، قطری در حدود ۵/۴ متر دارد که محیط تنه آن در روی زمین به یازده و نیم متر می‌رسد. همچنین شاخه‌های آن ۸۵/۱ متر قطر دارند وارتفاع آن ۳۵ متر و محیط آن ۱۸ متر است.

درباره این درخت داستان‌های زیادی وجود دارد. جالب است بدانید که مارکوپولو و حمدالله مستوفی هم از این درخت کهنسال در کتاب خود نوشته‌اند.

سرو در باور ایرانیان جایگاه ارزشمندی داشته است. در نقوش تخت جمشید، طرح‌های قالی قدیمی و نگاره‌ها و آثار باستانی می‌توان نقشی از این درخت همیشه سبز دید. در پارچه بافی‌ها هم به گونه‌ای گیاه، درخت و همان سرو خمیده که بعدها در فرهنگ ایرانی ترمه نامیده شد دیده می‌شود.

در برخی از روایات آمده که این درخت توسط زرتشت نبی کاشته شده است. اما بر اساس مستندات تاریخی این مسئله نمی‌تواند صحت داشته باشد. چرا که حضرت زرتشت براساس متون تاریخی درخت سروی را در حوالی ۲۷۴۰ سال پیش در کاشمر کاشته است.

این درخت سرو کاشمر گاهی با درخت سرو ابرکوه اشتباه گرفته می‌شود. در حالی که اختلاف قدمت این دو جریان با احتساب قدمت‌های پیش‎بینی شده از سوی کارشناسان درختان دیرزیست دنیا، حدود ۴۰۰۰ تا ۶۵۰۰ سال برآورد می‌‎شود. لذا نمی‌توان کاشت سرو ابرکوه را حضرت زرتشت نسبت داد.

همچنین برخی فکر می‌کنند این درخت توسط پسر حضرت نوح بعد از آن طوفان معروف کاشته شده است. همچنین برخی کاشت این درخت را منتسب به حضرت آدم می‌کنند.

حالا خیلی مهم نیست این درخت را چه کسی کاشته باشد! با توجه به مقاومت در برابر ناملایمات طبیعت سخت منطقه و طول دوران طولانی مقدس و مورد احترام است.

امروز نیاز است که با اهتمام مسئولان و متولیان این بخش تدابیری برای محافظت و معرفی بیشتر این اثر ارزشمند طبیعی انجام شود.

پایان پیام

نویسنده: سارا شهسواری