وضعیت بد اقتصادی نه تنها روی شال و روسری بلکه روی دکمه و شیرازه هم اثر گذاشته است

وضعیت بد اقتصادی نه تنها روی شال و روسری بلکه روی دکمه و شیرازه هم اثر گذاشته است

دنیای اقتصاد نوشت: «وضعیت اقتصادی مردم به گونه‌ای شده که تا مجبور نباشند شال یا روسری نمی‌خرند.

در سال‌های اخیر فروش سایزهای ۶۰ یا ۹۰ که مخصوص کودکان و نوجوانان است به صفر رسیده و با مد شدن مانتو جلوباز، شال‌های بلند و بزرگ بیشتر فروش می‌روند این در حالی است که قیمت‌ها از اسفند ۵۰ درصد رشد داشته و فروش نیز به همین میزان کاهش داشته است.»

به گزارش گلونی وضعیت بد اقتصادی روی خیلی چیزها تأثیر گذاشه است.

حالا دیگر بسیاری از مردم سعی می‌کنند در مصرف دکمه صرفه‌جویی کنند و تا مجبور نباشند از آن استفاده نکنند.

شاید برخی گمان کنند این مانتوهای جلوباز، مد روز است و خانم‌ها به‌خاطر زیبایی از آنها استفاده می‌کنند.

این یک اشتباه بزرگ است. همه این مانتوها فقط به‌خاطر صرفه‌جویی در مصرف دکمه، جلوباز شده‌اند.

می‌دانید این دکمه‌ها چقدر قیمت دارند؟ اصلاً می‌دانید یک مانتو چند تا دکمه می‌خورد؟

حالا مثل قدیم نیست که به راحتی بشود دکمه خرید و سرتا پای مانتو را شیرازه زد.

وضعیت بد اقتصادی نه تنها روی شال و روسری بلکه روی دکمه و شیرازه هم اثر گذاشته است

اصلاً همین شیرازه زدن، خودش یک کار اضافه برای مانتو است و باعث گران‌‌تر شدن آن می‌شود.

قدیم و دوران وفور نعمت دکمه‌ها و شیرازه‌ها گذشت. قدیم فراوانی بود.

کافی است عکس مانتوهای دهه شصت را نگاه کنید. هر یک دکمه اندازه سر نوزاد تازه متولد شده بود.

ولی حالا دیگر کسی پول این کارها را ندارد.

 قدیم مردم حتی اگر مجبور نبودند هم برای خودشان روسری، و مقنعه، آن هم چانه دار می‌خریدند.

اما این روزها وضعیت اقتصادی به حدی ناجور است که اگر مجبور باشند هم سعی می‌کنند شال و روسری نگیرند.

خیلی از این خانم‌ها صورت‌شان را سرخ نگه می‌دارند تا کسی متوجه غم و درد بی‌پولی‌شان نشود.

حالا با سیلی نشد سعی می‌کنند با کمی رژ گونه سرخش کنند.

فقط به‌خاطر این‌که کسی متوجه نشود شرایط اقتصادی باعث شده مجبور شوند از خرید خیلی چیزها بگذرند.

ما باید نگاه‌مان را عوض کنیم و ببینیم شرایط بد اقتصادی روی چه چیزهایی تأثیر گذاشته است.

این‌بار با دقت بیشتر به وضعیت مردم در کوچه و خیابان نگاهی بیندازیم. حتماً آثار گرانی را در چیزهای دیگری هم خواهیم دید.

پایان پیام

نویسنده: راضیه حسینی