شجریان همیشه زنده است

شجریان همیشه زنده است

به گزارش گلونی عارف جعفری چگنی نوشت: دهه ۷۰ بود. برادر بزرگترم که ۲۰ سال اختلاف سنی‌مان است، آن سال‌ها نوار کاست‌های «شجریان» و «ناظری» گوش می‌داد و با صدای نه‌چندان دل‌نشینش، زمزمه می‌کرد.

شجریان و ناظری انتخاب او و جوانانی چون او بود که ظاهر و مرام فکری‌شان، اجازه نمی‌داد گوگوش و داریوش گوش کنند.

سلیقه موسیقی به لحاظ فکری، طبقاتی‌تر از امروز بود.

آن موقع نه سال هشتاد و هشتی در کار بود نه فیس‌بوک و نه اینستاگرام.

شجریان برای دوست‌دارانش، جان صدا بود و آواز و شعر.

سوم دبیرستانم. عکس و پوستر کله‌گُنده‌های موسیقی و سینما و فوتبال، نصف دیوار اتاق آخری خانه را پوشانده.

از عکس‌های «دل‌پیرو»، «کاناوارو»، «یوونتوس» و «هانری» تا «آل‌پاچینو» و «اِبرو»!

یک پوستر بزرگ از شجریان هم بود.

کت‌شلوار و کراوات سرمه‌ای همراه با لبخند ملیح و همیشگی آوازخوان.

وقت خانه‌تکانی دم عید به دستور پدر، همه عکس‌ها از دیوار برچیده شد.

پدرم، جز چند بیت محلی لری و لکی که در اوقات خوشی‌اش با خود زمزمه می‌کند، هیچ پیوند و علاقه‌ای با موسیقی و آواز ندارد.

حینِ کَندن عکس‌ها از دیوار، پدرم با نگاهی عاقل اَندر عاقل به عکس شجریان خیره شد. گفت: «این کیه؟»

گفتم: شجریان

– شجریان که می‌گن، اینه؟

– آره

– اینو بذار باشه

ماه رمضان است و دمِ افطار.

مادرم سرگرم تهیه چای و خرمای افطار است.

صدای تلویزیون را قطع و ربنای شجریان را از موبایلم پخش می‌کنم.

مادرم در آشپزخانه می‌پرسد: «صدای گوشی‌ته؟»

جوابش را می‌دهم.

مادرم نه تلگرام دارد نه می‌داند اینستاگرام یعنی چه؟!

بدون هیچ علاقه‌ای به گوشی موبایل ساده.

حتی اسم شجریان را هم نشنیده.

از جار و جنجال بر سر پخش کردن و عدم پخش ربنای شجریان هم هیچ اطلاعی ندارد.

می‌گوید: «قدیما تلویزیون، همش اینو پخش می‌کرد دم افطار»

– قدیم نبود، همین چند سال پیش بود

تعجب می‌کند، به نظرش سال‌ها گذشته از زمان پخش آن.

– چرا دیگه نشون نمی‌ده؟

– نمی‌دونم.

این روایت خانواده‌ای است که دلگرم و سینه‌سوخته موسیقی نیست، ولی شجریان را ندیده و نشناخته، می‌شناسد.

شجریان پاره‌ای از تن و جان ایران است. شجریان نمی‌میرد.

شجریان همیشه زنده است.

پایان پیام