دکتر محمود انوشه و حرف‌های عوامانه‌اش درباره شعر

تاکید بر راه های شناخت اسلام سه تا می شود شریعت و طریقت و عرفان .دیدگاه ایشان عرفان شناختی بود در مصاحبه با برنامه دورهمی هم یک جمله گفتند
* بحران جامعۀ ما نادانی نیست. توهّم دانایی است.
اما به نظر باید می گفتند
* بحران جامعۀ ما نادانی نیست. تقلید دانایی است.
بسیاری از حرف های ایشان جنبه روان شناختی و مشاهده گری علوم نوین را دارند اما روش استدالا ایشان عرفان شناختی ایرانی و اسلامی با نگاهی به شعر کلاسیک ایران است بزرگانی چون مولوی و حافظ
اما روانشناختی و جامعه شناسی نوین بیشتر به اشعار قروغ و سهراب و شاملو نزدیک است اینجا است که نتیجه این حرفهای دکتر انوشه آنی نمی شود که می خواهد بگوید.
در بسیاری از گفته هایشان مثال های ایشان با روش مشاهده علمی است اما از روش علمی اثبات نمی کنند ایشان هم دوچار سوگیری های شناختی شده اند.
مثلا وقتی خاوری را مثال می اورد و یا موضوع گارسون و اضافه سکه ها را در برنامه دورهمی گفتند این تضاد واضح می شود. اصل جامعه شناختی پول بر سود بنا شده است و فرد باید از فعالیتی که در جامعه انجام می دهد سودی کسب کند و گرنه ربطی به درستکاری و نادرستکاری ندارد. اگر مناسب با فعالیت خود هر کس در جامعه سود را کسب کند ( جایگاه فردی و اجتماعی) دیگر این تضاد به حداکثر می رسد
در جامعه شناسی و روانشناسی یک اصل اگر باشد ساده اش این است:
دیگران دلیل گارهای شما نیستند شما مسئول رفتار خود هستید.
چیزی که همه انسانی را خوشحال کند انسانی است.

من به یکی که گرانفرشی می کرد پرسیدم چرا گران می دهد اگر من گران بدهم از من می خری گفت بله
او از این اصل ساده که

آنچه را برای خود می پسندی برای دیگران بپسند و انچه را برای خود نمی پسندی برای دیگران نپسند گذشته است.
حرف های ایشان همان قدر مستندات مشوش دارد که نویسنده و مشاور سایت گرامی این صفحه استدال بر رد بعضی نظریات ایشان دارد
به نظر م باید همه مدرس و دانشگاه ها کتابی باشد تحت عنوان سوگیری های شناختی بر خلاف خوگیری های شناختی که غریزی است اما سوگیری های شناختی اکتسابی است تدریش شود هر سال تا اینگونه ناهنجاری در اجتماع نباشد و تجزیه و تحلیل ها علمی تر باشد.

من خودم با اینکه متخصص حوزه ادبیات نیستم ولی به ادبیات علاقه بسیاری دارم. حرفهای آقای انوشه را نه میشه گفت که غلطه ونه میشه گفت همین و فقط همین.ایشون به نظر میاد که مقایسه کرده باشند شعرای بزرگ ما را با سایرین.خوب معلومه هرکسی حتی ی دانش آموز دوره راهنمایی هم تفاوت نی نامه مولانا را که چنین جان مایه عرفانی ژرفی دارد با سایر ابیات موزون میفهمد. اساسا هر کسی که در اثر ترکیه نفس به یک صفای روحانی برسد حرف معمولی او هم دلنشین هست چه برسد که شعر بسراید.شعرای بزرگ ما به دنبال درست کردن ردیف و قافیه نبودند.بلکه بیشتر تراوشات قلبی ایشان بوده که بر زبانشان جاری می‌شده.مگر نظامی نگفته که سال ها زانوی غم بغل کردم تا بالاخره فهمیدم که” چه” باید بگویم.و یا مولوی میگه:این غزلم جواب آن باده که داشت پیش من/گفت بخور نمی‌خوری پیش کسی دگر برم.همه این شعرای بزرگ به خاطر اون صفای باطنی که در اثر شراب های روحانی پیدا کرده بودند آن آثار بزرگ را خلق کردند و الا همش که به ردیف و قافیه و احساس و عالم خیال نیست که.بلی با این پارامترها و کردن روی احساس و خیال خود و هنرمندانه استفاده هنرمندانه از واژه ها هم میتوان شعر ساخت. ولی سوال اینجاست که آیا شعر ساختنی هست؟

والا راستش اگه در مورد همون حرفه‌ای دختر و پسری ایشون هم کنکاش کنیم ممکنه کلی ا شی تباه و خطا بدست بیاریم، حالا مد شده به هر کسی که سخنرانی میکنه میگن دکتر، اون رو دیگه نمیدونم واقعا دکتر هستن یا خیر، اما باید نوع نگاهمون به تلویزیون که مرجع همی چی مونه تغییر کنه، چون تریبون به غیر اهل فن داده میشه بشدت

اینجور افراد فقط خوب بلدن حرف بزنند و به هیچ کدوم از حرف های که میزنند حتی عمل نمیکنند، متاسفانه اینستاگرام خیلی ها رو تک این فضایی مجازی شاخ کرده که ایشون هم مستثنا نیست