مار آتشی بلوف زیاد می‌زند
به گزارش گلونی مار آتشی یک مار بلوف‌زن است و بلوف زیاد می‌زند. این مار به هیچ وجه سمی نیست ولی ادای مارهای سمی را درمی‌آورد و فش‌فش می‌کند.
اگر در طبیعت به این مار نزدیک شوید بلافاصله در مقابل شما گارد می‌گیرد، مانند مارهای سمی فش‌فش می‌کند و حتا ممکن است به سمت شما یورش ببرد. اما اگر او را پخ کنید سریع فرار می‌کند.
مار آتشی پیدا شده در لرستان
سایر ویدیوها در نماشای گلونی
چند روز پیش خبری منتشر شد که طبیعت دوستان دلفانی در منطقه بادآور باوجود اینکه یک مار سمی آتشی تعدادی از مرغ و جوجه‌های آن‌ها را شکار کرده بود ولی حاضر به آسیب زدن به مار نشدند و آن را در طبیعت رها کردند.
دم این بزرگواران گرم که به مار آسیب نزدند اما این خبر دو تا ایراد دارد. یکی همان که گفتیم مار آتشی به هیچ وجه سمی نیست.
دوم آنکه مار آتشی شاید بتواند جوجه‌های کوچک را شکار کند اما طفلک توانایی خوردن مرغ را ندارد.
حالا شاید به خاطر همان روحیه بلوف‌زن بودنش چهارجا گفته باشد «جاتون خالی رفتیم چندتا مرغ زدیم بر بدن»؛ اما این دلیل نمی‌شود ما سمی بودن و توانایی شکار حیوانات بزرگ را از مار آتشی قبول کنیم.
ما چه بخواهیم و چه نخواهیم باید اطلاعات خود را در مورد حیوانات و جانوران محیط پیرامون خود بالا ببریم. ما اگر یک مار سمی را با یک مار غیر سمی اشتباه بگیریم ممکن است جان‌مان را از دست بدهیم.
حتا اگر یک مار غیرسمی را با یک کار سمی هم اشتباه بگیریم باز امکان آسیب دیدن ما وجود دارد.
پس بهترین و واجب‌ترین کار برای هر فرد این است که حیوانات و جانوران محیط زندگی خود یا محیطی که قصد سفر به آنجا دارد را به خوبی بشناسد و اطلاعات خود را در آن مورد افزایش دهد.
مشخصات مار آتشی:
در قسمت میانی بدن پولک‌های سطح پشتی ۱۹ عدد، لب بالا دارای ۸ پولک، پولک‌های سطح پشتی دارای دو حفره پولکی (اپیکال پیت)، دارای مشخصات همانند Coluber jugularis، پولک‌های سطح شکمی ۱۸۵-۲۰۷ عدد، پولک‌های سطح زیرین دم ۸۰ تا ۱۰۰ عدد، رنگ بدن قرمز آجری (به ندرت سیاه رنگ) و فاقد خال‌های عرضی، پولک‌های سطح پشتی معمولاً پهن و با لبه‌های زرد کمرنگ، خال‌های سطح پشتی نامنظم، سطح شکمی به رنگ زرد صورتی، سطح فوقانی سر دارای خال‌های تیره رنگ.
ویدئویی درباره مارهای ایران ببینید
حداکثر طول ۱۴۰ سانتیمتر، دم ۳۵ سانتیمتر.
تغذیه از مارمولک‌ها، مارها، جوندگان کوچک، پرندگان کوچک و گاهی دوزیستان.
پایان پیام
نویسنده: محسن فراهانی
