معلم کسی است که چیزی را با عشق و گاهی با زور یاد می‌دهد

معلم کسی است که چیزی را با عشق و گاهی با زور یاد می‌دهد

به گزارش گلونی معلم یا آموزگار، کسی است که می‌آموزاند.

کسی که چیزی را با عشق و گاهی با زور یاد می‌دهد.

کسی که درس را در مغز بچه‌ها تزریق می‌کند و کسی که حرف پشتش زیاد است.

معلمی شغلی است که باید حوصله‌ زیادی داشته باشی!

چون باید با همه جور آدم، با شخصیت و فرهنگ خانوادگی مختلف سر و کله بزنی.

معلم‌ها در قدیم ابهت بیشتری داشتند.

آنقدر که بچه‌ها بدون اجازه معلم آب دهانشان را هم قورت نمی‌دادند.

اما الان به قدری بچه‌ها آگاه و همه فن حریف هستند که معلم‌ها پیش آن‌ها درس پس می‌دهند.

امروزه معلم‌ها در مدارس غیرانتفاعی بدون اجازه شاگردهایشان آب دهانشان را قورت نمی‌دهند.

معلم‌ها شمعی هستند که شعله‌ور می‌شوند و می‌سوزند.

معلم کسی است که چیزی را با عشق و گاهی با زور یاد می‌دهد

به خاطر همین معلم‌ها در زمان قدیم فکر می‌کردند باید با دادن مشق‌های زیاد به بچه‌ها آن‌ها را شکنجه کنند تا کمی خنک شوند.

معلم‌ها مجبورند یک مطلب تکراری را سال‌ها تدریس کنند.

بعضی از موضوعات از بس تکراری هستند خودشان هم از خودشان خسته می‌شوند.

آن‌ها به معلم‌ها التماس می‌کنند که: «امسال بی‌خیال ما شو!» ولی معلم‌ها وجدان کاری بالایی دارند.

معلم‌ها شغل انبیاء را دارند، اما حضرت یوسف هم پیامبر خدا بود چرا باید معلمان راه پر از سختی حضرت ایوب را ادامه دهند.

بنده‌های خدا در فصل تابستان مثل حضرت سلیمان راحت زندگی می‌کنند، اما از بس مردم پشتشان حرف می زنند، از دماغشان در می‌آید.

چشم یک عده برای آن سه ماهی که معلمین تعطیل هستند در آمده. خیلی از چشم پزشکان مراجعانی دارند که به چشمشان فشار زیاد آوردند که چرا معلم‌ها عید و سه ماه تابستان، آلودگی هوا و برف تعطیل هستند ولی حقوق می‌گیرند؟!

حالا هرچه در تعطیلات حقوق می‌گرفتند، در آموزش آنلاین حلال حلال شد. دلواپسان که نگران پاکی درآمد معلم‌ها بودند، خیالشان راحت باشد.
البته یک عده اینجا هم حسودی می‌کنند که چه خوب پایشان را روی پایشان می‌گذارند و بدون اینکه تکانی به خودشان بدهند، حقوق می‌گیرند.

خلاصه هر چی که به معلمان بی‌مهری می‌شود، همه، «روز معلم» آن را جبران می‌کند.

انگار روز جزاست و همه از اعمال خود پشیمانند.

بچه‌های شیطان و درس نخوان هم روز معلم، از خر شیطان پایین می‌آیند.

حتماً با خودشان می‌گویند: «این دو هفته را توبه کنم! سال بعد باز همان همیشگی می‌شوم».

خلاصه معلم‌ها انسان می‌سازند و ساخت و ساز هم زحمت زیادی دارد.

ولی بر عکس ساخت و ساز ساختمان نانشان در روغن نیست! چون آن‌ها نان دلشان را می‌خورند.

پایان پیام

قسمت‌های دیگر را بخوانید

نویسنده: سمیه سام‌خانیان