چه کسی در سال ۱۳۶۲ خبر ممنوع شدن ویدئو را اعلام کرد؟

چه کسی در سال ۱۳۶۲ خبر ممنوع شدن ویدئو را اعلام کرد؟

به گزارش گلونی سعید ارکان‌زاده، روزنامه‌نگار، در صفحه توییتر خود نوشت: « سال ۱۳۶۲ ویدیو ممنوع شد.

خبر ممنوع‌شدن ویدیو را وزیر ارشاد وقت، سید محمد خاتمی، اولین بار در شبکه اول صداوسیما اعلام کرد: «علت و لزوم وجود کلوپ‌هایی همچون کلوپ‌های اجاره یا فروش نوارهای ویدیویی در جامعه اسلامی چیست و وزارت ارشاد تا چه حد کنترل بر این مسأله دارد؟

خدمت شما عرض کنم که اصلاً وجود مراکز این چنینی که به‌طور آزاد بتوانند نوارهای ویدیویی را فروش و دادوستد بکنند یک آفت فرهنگی است.

بنابراین حضور و وجود این مراکز جز اینکه بتواند فساد و ضد ارزش‌های اسلامی را نشر بدهد نتیجه‌ای نمی‌تواند داشته باشد.»

چه کسی در سال ۱۳۶۲ خبر ممنوع شدن ویدئو را اعلام کرد؟

سال ۱۳۶۲ ویدیو ممنوع شد.

خبر ممنوع‌شدن ویدیو را وزیر ارشاد وقت، سید محمد خاتمی، اولین بار در شبکه اول صداوسیما اعلام کرد: «علت و لزوم وجود کلوپ‌هایی همچون کلوپ‌های اجاره یا فروش نوارهای ویدیویی در جامعه اسلامی چیست و وزارت ارشاد تا چه حد کنترل بر این مسأله دارد؟» /۱

— Saeed Arkanzadeh Yzd (@saeed_arkan) November 4, 2020

وزیر ارشاد وقت، همچنین در بخش دیگری از گفت‌وگوی تلویزیونی خود با اشاره به اینکه دو نشست برای بررسی وضعیت ویدیوکلوپ‌ها برگزار شده است، می‌گوید: «دومین نشست ما چهارپنج روز قبل بود که ما با استدلالی که کردیم و برادران صحبت کردند به این نتیجه رسیدیم که تمام این‌ها غیرقانونی است و یکی از مراکز و منابع فساد و نشر ولنگاری و ابتذال در جامعه ماست.

تصمیم گرفته شد که به‌لطف خداوند برخورد قاطع شود که این تصمیم درحضور دادستان محترم کل کشور و شهردار تهران، کمیته مرکزی انقلاب اسلامی، وزارت ارشاد و کمیته امورصنفی گرفته شد.»

(منبع: صفحه «ایران قرن» روزنامه ایران)»

حافظه تاریخ، پر از بایدها و نبایدهایی است که روزی بدیهی و لازم‌الاجرا بودند و زمانی، پوچ و خنده‌دار ‌شدند.

شاید تصور ممنوعیت فیلم‌های ویدئویی برای جوانان و نوجوانانی که امروز به راحتی می‌توانند هر فیلمی را  دانلود کنند و ببینند، خنده‌دار باشد.

اما در زمان خودش، این یک قانون کشوری بود.

جالب است اگر بدانیم در آینده قرار است به کدام قانون امروزی بخندیم؟

کدام امر لازم‌الاجرا، سال‌ها بعد به طنز تبدیل می‌شود و فقط خاطره‌ای از روزگاری که خودمان هم نمی‌دانستیم بایدها و نبایدهای‌مان چه دلیلی دارد، باقی می‌ماند.

پایان پیام