تاریخ جعلی جمهوری آذربایجان و سرقت خواجه نصیر

تاریخ جعلی جمهوری آذربایجان و سرقت خواجه نصیر

 میراث ایران بزرگ و بی‌تفاوتی ما

به گزارش گلونی مجید جلیسه در صفحه اینستاگرام خود نوشت: ده سال قبل یکی از دوستان سفری به آذربایجان داشت، لطف کرد و تعدادی کتاب در خصوص تاریخ چاپ و نشر کتاب و روزنامه برای من آورد.

همگی به زبان آذربایجانی و خط سیرلیک بود. اما کتابی به نام «اولین کتاب آذربایجان» به صورت دوزبانه و مصور و رنگی که در سال ۱۹۹۵میلادی منتشر شده بود.

نویسنده کتاب با اصراری دهشت‌انگیز با سرهم کردن اطلاعاتی از نسخه‌های خطی مصور مکتب تبریز و آثار خطی خواجه نصیر طوسی و تصاویری از دیوان محمد فضولی بغدادی، هویتی تاریخی برای میراث مکتوب این خطه جعل کرده بود.

جالب آنکه هیچکدام از این نسخه‌ها در کشور آذربایجان فعلی کتابت و یا نگارش نشده بودند!

تاریخ جعلی جمهوری آذربایجان

تفکیک آذربایجان به شمالی و جنوبی و اشاره مکرر به آذربایجان جنوبی (اردبیل و تبریز) هم از آن حرف‌ها بود که بسیار در این کتاب به چشم می‌خورد.

مؤلف بعد از نسخه‌های خطی به سراغ اولین کتاب‌های چاپی آذربایجان می‌رود و با بی‌سوادی کامل کتاب «لیلی و مجنون» فضولی بغدادی را که به سال ۱۲۷۴ق.

در تبریز کتابت و به شیوه چاپ سنگی منتشر شده است را با تاریخ مجعول ۱۲۳۴قمری به عنوان اولین کتاب چاپی آذربایجان معرفی می‌کند.

سال‌هاست که بسیاری از کشورهای همسایه چون موریانه به لایه لایه فرهنگ و تاریخ و تمدن ما نفوذ کرده و هرکدام سهمی برداشته و برای خود تاریخ و هویت جعل می‌کنند.

و ما تا می‌شنویم و می‌بینیم، هوار می‌کشیم!
خوب باشد ارس هم مال ما،
نظامی گنجوی هم،
مولوی جلال‌الدین رومی و ابن سینا هم.
اما فقط به حرف این‌ها مال ماست؟!

ما از تاریخ میراث مکتوب و چاپی مکتب تبریز و آذربایجان خودمان چه می‌دانیم و برای حفظ و بسط و گسترشش چه کرده‌ایم؟

فقط نسبت به داشته‌هایمان بی‌تفاوت هستیم، چرا نبرند؟ چرا ندزدند، چرا جعل و تحریف نکنند؟

قرن‌هاست که هویت سیاسی ایران بزرگ را از دست داده‌ایم، درست، اما چرا نسبت به هویت فرهنگی و تمدنی ایران بزرگ بی‌تفاوت هستیم؟

برای میراث مکتوب و غیر مکتوب فرهنگی و تمدنی ایران بزرگ که در هرات و خوارزم سمرقند و بخارا و گنجه و ایروان و تفلیس و… قرار دارد و همه ذیل یک نام و آن ایران معنا پیدا می‌کند چه کرده‌ایم؟

تو چنین غافل و به خود مشغول
لحظه‌ای نیست حضرتش بی‌تو

این میراث، میراث ابدی ماست. فقط ای کاش می‌فهمیدیم و غفلت نمی‌کردیم و به هیچ فراموشش نمی‌کردیم.

پایان پیام