جبار باغچه بان مردی که صدای کودکان بی‌زبان را شنید
جبار عسگرزاده در سال ۱۲۶۴ خورشیدی در شهر ایروان پایتخت ارمنستان کنونی زاده شد.
به گزارش گلونی او در سال ۱۳۰۳ پس از بازدید از کودکستان ارمنیان تبریز، کودکستانی در این شهر باز کرد و نام آن را باغچه اطفال گذاشت.
به واسطه نام‌گذاری این کودکستان نام خانوادگی خود را به باغچه بان تغییر داد.
او عقیده داشت همان‌گونه که معلمین دبستان و دبیرستان‌ها، آموزگار و دبیر نامیده می‌شوند، مربیان کودکستان‌ها هم باغچه بان نامیده شوند.
باغچه بان در روزگاری که به تازگی جنگ جهانی اول تمام شده بود و کشور به‌سختی به‌حالت عادی برمی‌گشت، دست به انجام دادن کاری بزرگ زد.
زمانی که مردم پسران‌شان را هم به اجبار برای تحصیل به مدرسه می‌فرستادند، او دبستانی مختلط در تبریز احداث کرد.
او هنگام تدریس او با شاگردانی کرولال در بین شاگردانی سالم مواجه شد و همین موضوع، فکر آموزش به این بچه‌ها را در سر او انداخت.
اتفاق آن روز باعث شد، امروزه بسیاری از ناشنوایان بتوانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.
چراکه بعد از این اتفاق و ابداع روش‌های آموزش کودکان معلول در تبریز، در سال ۱۳۱۳ به تهران آمد و در یوسف‌آباد کودکستان باغچه‌بان را تاسیس کرد.
مردی که صدای کودکان بی‌زبان را شنید
او با روش‌های شفاهی، حساب ذهنی، الفبای گویا، گاه‌نما و تلفن گنگ، راه را برای آموزش بچه‌های ناشنوا بازکرد.
جبار باغچه بان دوست‌دار بچه‌ها بود و برای یادگیری بهتر آن‌ها می‌کوشید.
کسی که به بچه‌های ناشنوا اهمیت داد.
نه تنها آن‌ها را مسخره نکرد بلکه باوجود مخالفت‌های بسیار از مراجع بالاتر بدون حقوق به کارش ادامه داد.
مردی تنها که فقط عاشق کارش بود و در ابتدا تمام کارها از نظافت تا مدیریت مدرسه‌اش با خودش بود چرا که مسئولان وقت هم با او همکاری نمی‌کردند و کار او را بیهوده می‌دانستند.
اما زمان برگزاری اولین امتحان از بچه‌های ناشنوا، مردم از دیوار مدرسه بالا رفته بودند تا رفتار بچه‌ها را ببینند.
او در ۴ آذر ۱۳۴۵ چشم از جهان فروبست و در تهران به خاک سپرده شد.
مزارش در خانه‌ای در منطقه ۲۰ است و مشکلات بازسازی دارد.
اما خانه اصلی باغچه بان قلب بچه‌هایی است که شاگرد او بودند.
شاگردانی که اگر در قید حیات باشند، خودشان صاحب نوه هستند.
جامعه آموزشی ایران وام‌دار آموزش‌ها و سبک آموزش اوست. معلمی که بر خلاف اسمش قلبی بزرگ و دلی رئوف داشت.
روحش شاد و یادش گرامی باد.
پایان پیام
نویسنده: سارا ملاعباسی
