خارپشت گوش بلند
به گزارش گلونی در کتاب «اطلس پستانداران ایران» که سازمان حفاظت از محیط زیست منتشر کرده است درباره خارپشت گوش بلند آمده است:
ویژگی‌های ظاهری: طول سر و بدن ۱۶۴ تا ۱۹۶ میلی‌متر، طول دم ۱۴ تا ۲۵ میلی‌متر، طول کف پای عقب ۲۸ تا ۳۶ میلی‌متر، طول گوش ۳۱ تا ۴۲ میلی‌متر، طول خارها ۱۵ میلی‌متر و وزن ۱۱۰ تا ۳۳۰ گرم است.
گوش‌ها بسیار بزرگ و از خارهای پشت سر بلندتر است.
برخلاف خارپشت برانب (paraechinus hypomelas) قسمت لخت ۸ شکل در بین خارهای بالای پیشانی دیده نمی‌شود.
پوزه کشیده و نوکدار و دست و پای بلند دارد.
رنگ موهای صورت قهوه‌ای روشن و زیر بدن و سطح بالایی دست‌ها و پاها سفید مایل به زرد کرم است.
خارها گندمی رنگ‌اند و دو نوار تیره مایل به قهوه‌ای دارند، رنگ خارهای پشت و موهای زیر شکم در منطقه سیستان تیره است.
ویژگی‌های زیستی: شب‌گرد است اما زمانی که جنس ماده بچه‌ها را شیر می‌دهد به طور محدود در طی روز دیده می‌شود.
تک‌زی است، سریع می‌دود و معمولا حالت تهاجمی ندارد.
از حشرات، کرم‌ها، حلزون‌ها و همچنین جوندگان کوچک، مارمولک، مار و تخم پرندگان، لاشه حیوانات و گاهی هم از مواد گیاهی تغذیه می‌کند، همنوع خواری نیز در این خارپشت مشاهده شده است.
در مناطق سردسیر زمستان خوابی و در مناطق بیابانی در زمان خشکسالی و کمبود غذا حالت رخوت دارد.
لانه شامل یک نقب ساده ۵۰ سانتی‌متری است که هم برای استراحت روزانه و هم برای زمستان خوابی استفاده می‌شود.
جفت گیری در اردیبهشت ماه شروع می‌شود.
طول دوره بارداری ۳۵ تا ۴۲ روز است و اغلب در ماه‌های تیر و مرداد ۱ تا ۶ (معمولا ۲ تا ۳) بچه به دنیا می‌آورند.
بچه ها ۲۵ تا ۳۵ میلی‌متر طول دارند و چشم‌ها بعد از ۲۱ روز باز می‌شود.
نوزادان در زمان تولد خارهایی به طول ۲ میلی‌متر دارند که ۵ ساعت پس از تولد چهار برابر می‌شود. بیشینه طول عمر ۶ سال است.
خارپشت گوش بلند
زیستگاه، پراکندگی و فراوانی: در علفزارها و بوته‌زارهای حاشیه جنگل‌ها، مناطق استپی، مناطق نیمه بیابانی وعلفزارهای خشک و نیز زمین‌های کشاورزی و باغ‌های میوه زندگی می‌کند زیستگاه‌های استپی را ترجیح می‌دهند و تا ارتفاع ۲۵۰۰ متر از سطح دریا دیده می‌شود.
گونه فراوانی نیست و در استان های کرمان، سیستان و بلوچستان، خراسان رضوی، سمنان، گلستان، تهران، قزوین، اصفهان، مرکزی، کردستان، لرستان و خوزستان دیده می‌شود.
وضعیت حفاظتی: به دلیل پراکندگی وسیع و نداشتن تهدید مهمی در کل گستره پراکندگی، در طبقه «کمترین نگرانی» (LC) فهرست سرخ IUCN قرار دارد.
اما این گونه نیازمند مطالعات تاکسونومیک است.
تصادف در جاده‌ها مهمترین عامل تهدید کننده این گونه در ایران است.
پایان پیام
