خفاش مقبره ای مصری با پروازی سریع و قوی
به گزارش گلونی در کتاب اطلس پستانداران ایران که سازمان حفاظت از محیط زیست منتشر کرده است درباره‌ی خفاش مقبره‌ای مصری آمده است:
ویژگی‌های ظاهری: طول سر و بدن ۵۶ تا ۷۳ میلی‌متر، طول ساعد ۵۸ تا ۶۶ میلی‌متر، طول دم ۱۴ تا ۲۸ میلی‌متر و وزن ۲۰ تا ۳۰ گرم است.
به لحاظ ریختی شبیه T.nudiventris اما به طور متمایزی کوچک‌تر از آن و در هر دو سطح پشتی و شکمی تا ابتدای دم کاملا پوشیده از موهای نرم و ظریف.
موهای پشت دورنگ؛ بن موها سفید و نوک آنها قهوه‌ای مایل به قرمز.
سطح شکمی خاکستری تا قهوه‌ای مایل به خاکستری روشن است. فاقد کیسه گلویی.
گوش‌ها بلند و باریک با حدود ۱۰ چین پوستی عرضی گوشک به شکل گرز.
نیمی از دم از پشت پرده میان‌رانی بیرون می‌زند.
مهمیز به اندازه T.nudiventris رشد یافته نیست.
بال‌ها بلند و باریک و رنگ پرده‌ها قهوه‌ای است.
بین ابتدای انگشت پنجم و ساعد، کیسه پوستی کاملا رشد یافته‌ای در سطح شکمی مچ دارد.
در جمجمه جعبه مغزی صاف است و برخلاف T.nudiventris اثری از ستیغ سهمی برجسته در آن دیده نمی‌شود.
دندان پیش آرواره بالا بسیار کوچک و ارتفاع دومین دندان پیش آسیای آرواره بالا به اندازه دندان نیش است.
خفاش مقبره ای مصری
ویژگی‌های زیستی: پرواز آن بسیار سریع و قوی و با صدای بلند کلیک همراه است.
برای شکار در منطقه‌ای وسیع گشت می‌زند و اغلب مسافت زیادی از خوابگاه فاصله می گیرد.
عمدتا از پولک بالان و همچنین از سایر گروه‌های حشرات نظير قاب‌بالان، موریانه‌ها و راست‌بالان تغذیه می کند.
کلنی‌های کوچک تا بزرگی تشکیل می‌دهد که تعداد اعضای آن از چند تا چند هزار فرد تغییر می‌کند. هر دو جنس در یک خوابگاه با هم به سر می‌برند و از هم جدا نمی‌شوند در خوابگاه با گونه‌های Rhinopoma شریک می‌شود.
در صورت ایجاد مزاحمت در خوابگاه بسیار پرسروصدا می‌شود و به جای پرواز و فرار، از پهلو سینه خیز می‌رود.
در نیمه اردیبهشت یک نوزاد به دنیا می‌آورد.
ذخیره چربی در اوایل پاییز به حداکثر می‌رسد.
در زمستان دوره‌هایی غیرفعال می‌شود، اما زمستان‌خوابی حقیقی ندارد.
زیستگاه، پراکندگی و فراوانی: به مناطق خشک و نیمه خشک سازش یافته است.
هنگام پرواز بر فراز زمین‌های کشاورزی، نخلستان‌ها، باغ‌ها و در حاشیه رودخانه‌ها مشاهده می‌شود.
در غارها، ساختمان‌های قدیمی متروک یا مسکونی (خانه‌ها، برج‌ها، قلعه‌ها و مسجدها)، چاه‌های قدیمی بزرگ، تونل‌های مصنوعی و لابه‌لای آجرها و درز میان سنگ‌ها می‌خوابد محل خوابگاه ممکن است نسبتا روشن باشد.
از همسطح دریا تا ارتفاع ۲۰۰ متری دیده می‌شود.
هیچ اطلاعاتی درباره فراوانی این گونه در ایران وجود ندارد اما احتمالا بسیار کمیاب است.
از استان‌های هرمزگان و فارس گزارش شده است.
وضعیت حفاظتی: به علت پراکندگی گسترده، جمعیت احتمالا بزرگ و روند جمعیتی ثابت، در فهرست سرخ IUCN در گروه «کمترین نگرانی» یا LC قرار گرفته است.
مهمترین عوامل تهدید آن عبارت‌اند از مزاحمت انسانی، تخریب زیستگاه پاکتراشی خارزارها برای تامین زمین کشاورزی و برداشت سنگ معدن) و مرمت آثار باستانی.
پایان پیام
