سفره هفت سین ۱۴۰۰ را چگونه بچینیم

سفره هفت سین ۱۴۰۰ را چگونه بچینیم

به گزارش گلونی به نوروز ۱۴۰۰ نزدیک می‌شودیم.

از بهار تا بهار همیشه فاصله‌ایست پر از فراز و نشیب، پر از تلخ و شیرینی.

برای ما ایرانی‌ها نوروز و بهار، با رسمی دیرسال، از راه می‌رسد.

چیدن سفره هفت‌سین، در پس هر زمستانی، نشانی از امید ما به رسیدن بهار و سر زندگی دوباره است.

هفت‌ سین اولین بهار قرن، ان هم پس از یکسال که همه زندگی‌مان با ویروس کرونا گلاویز بوده، حتما برای خیلی از ما، یک هفت سین ویژه است.

هفت‌سینی که قرار است تمام هراس‌های یک سال گذشته مان را میان سین‌های سرزنده و سرحالش به فراموشی و آرامش دعوت کند.

در هفت سین ایرانی هرآنچه که مربوط به سامان زندگی است دیده می‌شود.

به عبارت بهتر خانواده ایرانی در هفت سینش هر آنچه را که مایه برکت زندگی و سلامت و شادی می‌دانسته و ترس از دست دادنشان را داشته، می‌چیده است.

بهانه‌های خوشرنگی که هرکدام بخشی از زندگی ما را روایت می‌کنند و قرار است همنشینی‌شان، حال بهتری برای سرنوشت‌مان بسازد.

هفت سین متعلق به دیرو و امروز نیست.

رسمی دیرینه است که تا به نسل ما برسد، خطرها و مصیبت‌ها و جنگ‌ها دیده.

با فرهنگ‌ها و تهاجم‌های مختلف روبه رو شده.

طاعون و قحطی و مرگ و حالا کرونا را از سر گذرانده.

غصه‌ها خورده، لبخندها ساخته.

سفره هفت سین ۱۴۰۰

از پس هجوم مغول و موشک باران برآمده و حالا وقتش رسیده که دوباره پیام نور و روشنی، پیام شکوفایی و پیروزی بهار را به زندگی روزمره و عادتی ما اضافه کند.

هفت سین امسال را باید با امید به رسیدن روز و روزگار خوش و نو شدن شادی‌های مشترک پهن کنیم.

باید قوی بمانیم و به آیین باستانی هر چقدر می‌توانیم نوآورانه و زیبا سیب و سنجد، سماق، سبزه، سیر، سکه و سمنو را کنار هم بچینیم.

باید کنار خاطره‌انگیزترین سفره مشترک‌مان، برای یک قرن شادی و سرور و پیروزی برای اهل سرزمین‌مان بخواهیم.

باید یک چیدمان متفاوت، یک ایده تازه برای چیدمان سفره هفت سین سال ۱۴۰۰ خورشیدی‌مان دست و پا کنیم.

ایده‌ای که نه آنقدر گران باشد که به روزگار اقتصادمان دهن کجی کند.

نا آنقدر ناشیانه و ولنگار که نشانی از بی توجهی‌مان به رسیدن اولین بهار قرن و شکوفایی دوباره جوانه‌های امید، جلوه کند.

یک هفت سین جمع و جور و قابل جابجایی در قد و قواره خانه، زیبا و کوچک و ارزان و درعین حال چشم نواز، حتما سال تحویل زیباتری برای‌مان خواهد ساخت.

پایان پیام

نویسنده: آرزو قدوسی