مایوتیس ناترر خفاشی با قدرت مانور زیاد

مایوتیس ناترر خفاشی با قدرت مانور زیاد

به گزارش گلونی در کتاب اطلس پستانداران ایران که سازمان حفاظت از محیط زیست منتشر کرده است درباره‌ی مایوتیس ناترر آمده است:

ویژگی‌های ظاهری: طول سر و بدن: ۴۴ تا ۴۷ میلی‌متر؛ طول ساعد: ۳۹ تا ۴۳ میلی‌متر؛ طول دم: ۴۷ تا ۴۹ میلی‌متر.

میوتیسی با جثه متوسط، پوزه باریک و گوش‌های نسبتا درازی (تا ۲۰ میلی‌متر) که اگر به جلو خم شوند از نوک پوزه کمی فراتر می‌روند و انتهای‌شان خمیدگی آشکاری رو به عقب دارد.

مایوتیس ناترر

گوشک نوک‌تیز و از نصف طول گوش بلندتر است.

موهای بلند و کرکی‌اش در پشت خاکستری-قهوه‌ای و در سطح شمکی تقریبا سفید است.

در امتداد گردن خط تمایز آشکاری دیده می‌شود.

صورت، گوش‌ها و پرده‌ها قهوه‌ای مایل به صورتی‌اند.

مهمیز بلندی به شکل S تا نیمی از طول پرده میان‌رانی (دمی) پیش می‌آید.

در لبه‌های چروکیده این پرده دو ردیف موی زبر کوتاه روییده است.

تمام رکوردهای قبلی با نام M. nattereri از ایران، اکنون در گونه M.schaubi جای می‌گیرند.

ویژگی‌های زیستی: خفاشی با قدرت مانور زیاد است که بسیار آهسته پرواز می‌کند و می‌تواند نزدیک زمین یا گیاهان درجا بال بزند.

با کمک پرده دمی طعمه‌هایش را از روی سطوح برمی‌دارد، اما می‌تواند بابا لنگ‌درازهایی که در هوای آزاد یا روی سطح آب ازدحام کرده‌اند را نیز در هوا شکار کند.

بررسی محتوای سرگین یک فرد از ایران نشان داد که رژیم غذایی‌اش عمدتا از دوبالان و در مرتبه بعد از راست‌بالان، سوسک‌های زمینی و سوسکچه‌های خرطوم‌دار و همچنین عنکبوت‌ها تشکیل می‌شود.

پس از ۱۰ هفته آبستنی در اواخر اردیبهشت یک نوزاد به دنیا می‌آورد.

بیشترین طول عمر ثبت شده ۲۱/۵ سال است.

گونه‌ای زمستان‌خواب و ساکن است که میان خوابگاه‌های تابستانی، پاییزی و زمستانی‌اش جابه‌جایی‌های محدودی دارد.

خوابگاه تابستانی آن در تنه تو خالی درختان، ساختمان‌ها و گاه غارهای طبیعی و مصنوعی است.

زیستگاه، پراکندگی و فراوانی

در ایران خفاشی بسیار کمیاب است که تنها دو بار در سال ۱۳۸۵ از منطقه‌ای بسیار کوچک در استان‌های گلستان و مازندران به دست آمده است.

هرچند حضور آن در سرتاسر استان‌های شمالی ایران از آذربایجان غربی گرفته تا خراسان شمالی محتمل است.

زیستگاه آن در ایران جنگل‌های مختلط (سوزنی‌برگ و پهن‌برگ) انبوه و متراکم هیرکانی در دامنه‌های شمالی رشته‌کوه البرز است.

نمونه‌های ایرانی بالای نهر در جنگل‌های بسیار انبوه راش به دام افتاده‌اند.

از سطح دریاهای آزاد تا ارتفاع ۲ هزار متری گزارش شده است.

وابسته به آب است و معمولا در مناطق مرطوب دیده می‌شود.

وضعیت حفاظتی: درباره وضعیت این گونه در ایران هیچ اطلاعاتی در دست نیست.

در فهرست سرخ گونه‌های تهدید شده در رتبه «کمترین نگرانی» (LC) جای گرفته است، اما زیرگونه غربی‌اش، M.n.tschuliensis، که نمونه‌های ایران به آن منسوب شده‌اند، به دلیل فراوانی کمتر ممکن است تهدیدشده‌تر باشد و در رتبه بالاتری جای بگیرد.

پایان پیام