پورپویز بی باله دندانهایی کوچک و باریک دارد
به گزارش گلونی در کتاب اطلس پستانداران ایران که سازمان حفاظت از محیط زیست منتشر کرده است درباره پورپویز بیباله آمده است:
ویژگیهای ظاهری: طول بدن ۱/۵ تا ۲ متر، طول باله سینهای حدود ۳۰ سانتیمتر و وزن ۴۵ تا ۷۰ کیلوگرم و کوچکترین عضو از راسته آب بازان است.
نداشتن باله پشتی مهمترین ویژگی این گونه است.
باله سینهای بزرگ و در انتها مدور است.
رنگ بدن خاکستری و اغلب زیر گلو و اطراف اندامهای تناسلی روشنتر است.
نابالغین روشنتر از بالغین هستند.
پورپویز بی باله
به جای باله پشتی، از قسمت میانی پشت بدن تا دم یک برجستگی مشاهده میشود.
دندانهایی کوچک و باریک دارند.
تعداد دندانها در هر نیم آرواره بین ۱۳ تا ۲۲ عدد است.
دارای ۳ زیر گونه با ۳ محدوده پراکندگی متفاوت هستند که زیر گونه N.p.phocaenoides در آبهای ایران پراکندگی دارد.
ویژگیهای زیستی: معمولا به صورت انفرادی، جفت یا در گروههای کوچک دیده میشود.
البته گروههای ۵۰ تایی نیز گزارش شده است.
برخلاف دلفینها حرکات نمایشی و پرانرژی ندارد.
آبهای کم عمق را ترجیح داده، به آرامی حرکت کرده و مدت زمان زیادی را زیر آب نمیماند بیشتر از ماهی و سخت پوستان کوچک مثل میگوها تغذیه میکند.
هر دو سال یک بار زادآوری میکند.
در زمستان جفتگیری کرده و بعد از حدود ۱۱ ماه یک بچه با وزنی حدود ۷ تا ۱۰ کیلو گرم و طول ۷۵ تا ۸۵ سانتیمتر به دنیا میآورد.
در ۳ تا ۶ سالگی بالغ میشوند.
طول عمر در طبیعت ۱۸ تا ۲۵ سال است.
زیستگاه، پراکندگی و فراوانی: زیستگاه اصلی آبهای گرمسیری سواحل کم عمق اقیانوس هند، رودخانههای بزرگ، مصبها و جنگلهای حرا است.
از اکثر مناطق ساحلی دریای عمان و خلیج فارس گزارش شده است ولی در حال حاضر بیشترین جمعیت این گونه در مناطق ساحلی جزیره قشم و به خصوص منطقه حفاظت شده حرا مشاهده میشود.
در سالهای اخیر (۹۱-۱۳۸۹) در سواحل بندرعباس، جاسک و بندر لنگه در استان هرمزگان و در منطقه حفاظت شده مند در استان بوشهر به گل نشسته است.
وضعیت حفاظتی: در زمره گونههای در معرض خطر انقراض سازمان حفاظت محیط زیست، به دلیل کاهش جمعیت و پایین آمدن کیفیت زیستگاه به دلیل آلودگیهای نفتی در طبقه «آسیب پذیر » (VU) فهرست سرخ IUCN و همچنین در پیوست I کنوانسیون CITES قرار دارد.
مهمترین عامل تهدید کننده جمعیت این گونه به دام افتادن در تورهای ماهیگیری است.
پایان پیام