سنجاب ایرانی ساکن رشته کوه های زاگرس
به گزارش گلونی در کتاب اطلس پستانداران ایران که سازمان حفاظت از محیط زیست منتشر کرده است درباره سنجاب ایرانی آمده است:
ویژگیهای ظاهری: طول سر و بدن ۱۹۰ تا ۲۱۰ میلیمتر، طول دم ۱۲۸ تا ۱۴۳ میلیمتر، طول کف پای عقب ۵۰ تا ۶۰ میلیمتر، طول گوش ۲۷ تا ۲۹ میلیمتر و وزن ۳۳۰ تا ۴۳۰ گرم است.
جثهای متوسط و دمی بلند و پشمالو دارد رنگ بدن در پشت خاکستری با سایهای از قرمز حنایی و زیر بدن زرد رنگ است.
دم پر مو و کوتاهتر از طول سر و تنه است.
رنگ سطح پشتی دم قرمز حنایی و زیر دم روشنتر است.
ناخنهای نازک و بلندی دارد که قسمت قاعدهای آن تیره و بقیه روشن است.
چشمهای درشت و گوشهای به نسبت بلندی دارد.
ویژگیهای زیستی: روز گرد است. بیشتر در اوایل صبح و عصر فعالیت دارد.
معمولا به صورت انفرادی روی درختان دیده میشود.
حیوان بسیار فعال و چابکی است و در موقع احساس خطر به وسیله ناخنهای بلند و تیزش به سرعت از درخت بالا رفته و از شاخهای به شاخه دیگر میبرد.
اگر چنانچه از درخت به پایین بیفتد به ندرت مجروح میشود.
سنجاب ایرانی
اگر چه کمتر به داخل آب میرود ولی میتواند به خوبی شنا کند.
از میوه و دانههای مختلف مانند بلوط، گردو، فندق، بادام و توت تغذیه می کند.
گاهی تخم پرندگان و جوجه آنها را میخورد. معمولا لانه نمیسازد و بیشتر از حفره و سوراخ درختها به عنوان لانه استفاده می کند و داخل لانه را از خزه، برگ و علوفه خشک میپوشاند.
در مناطق سردسیر زمستانها کمتر مشاهده میشود اما اطلاع دقیقی از زمستان خوابی این گونه در دست نیست.
هر سال ۲ الی ۳ بار تولید مثل می کند و هر بار ۲ تا ۴ بچه میزاید. طول عمر در اسارت حدود ۱۵ سال است.
زیستگاه، پراکندگی و فراوانی: وابسته به جنگلهای بلوط زاگرس است ولی به ندرت در باغهای گردو در حاشیه این جنگلها ساکن میشود.
در غرب رشته کوههای زاگرس از آذربایجان غربی تا فارس پراکندگی دارد.
سنجاب ایرانی معمولا درختان بلند و کهنسال بلوط را به درختان کوتاه و پر شاخ و برگ ترجیح میدهد.
در مناطق حفاظت شده به نسبت فراوان است.
وضعیت حفاظتی: در طبقه «کمترین نگرانی» (LC) فهرست سرخ IUCN قرار دارد.
اما در ایران هر ساله تعداد زیادی سنجاب ایرانی برای فروش به عنوان حیوان خانگی صید میشود.
همچنین تخریب جنگلهای زاگرس به عنوان تنها زیستگاه این گونه تهدید دیگری برای این سنجاب به شمار میرود.
پایان پیام