جشن فروردینگان و دعا برای فروهرها

جشن فروردینگان و دعا برای فروهرها

به گزارش گلونی در وندیداد، اهوره مزدا به زرتشت می‌گوید: «فروهر من را که بسیار بلندپایه، نیکو، زیبا، ثابت قدم و در پارسایی تمام است، ستایش کن».

فَرَوَهر یا فَرَوُشی گوهری ا‌ست جاودان که از دیرباز نیاکان ما بر باورمندی به آن پای فشرده‌اند.

فروهر جوهر یا گوهر حیات، از ازل بوده است و تا ابد هم خواهد ماند.

هر آدمی فروهر خویش را دارد و همچنان که تمام موجودات هستی نیز دارای فروهر مخصوص به خود هستند.

سترگ‌ترین فروشی متعلق است به خدای بزرگ اهورامزدا که دیگر فروهر‌ها را از فروشی خویش آفرید.

گفته‌اند پیش از آن که مزدا، آفرینش مادی و جسمانی را آغاز کند، انجمنی از فروهرها فراهم می‌آورد تا به مشورت بنشینند!

سپس خدای بزرگ از فروهر ها پرسش می‌کند که آیا خاضر هستید که به بند تن و ماده روید و در گیتی به نبرد با اهریمن بپردازید؟

یا آن‌که در جهان مینوی پایداری می‌کنید و جاودان می‌مانید؟

اکنون که شما در حال خواندن این متن هستید نشان از آن دارد که فروهر‌ها به پرسش نخست پاسخ آری داده و به تن در آمدند.

در پی چنین روایاتی نیاکان ایرانی ما پس از درگذشت خویشان و نزدیکانشان برای فروهرهایشان دعا می‌خواندند و خوان (سفره) می‌گستراندند.

جشن فروردینگان و دعا برای فروهرها

فرا رسیدن نوروز و ماه فروردین که ریشه در واژگان یاد شده‌ فروهر یا فروشی دارد، اوج یادمان فروهر درگذشتگان بوده است.

پیش از نوروز آتش ها می‌افروختند به یاد درگذستگان و سپس چشم به راه روز فروردین از ماه فروردین، جشن فروردینگان می‌ماندند.

جشنی که از گذشته‌های دور تا  زندگی امروزینگان زرتشتی پاینده مانده است. گفتنی ا‌ست که مویه و گریه اعمالی اهریمنی بوده است از این رو ایرانیان یاد نیاکانشان را با شادمانی زنده نگاه می‌داشتند.

امروزه در چنین روزی ( ۱۹ فروردین) ایرانیان زرتشتی به آرامگاه و مزار درگذشتگانشان می‌روند، عود و کندر  می‌سوزانند و بر گورها گل و گیاه و میوه می‌گذارند و در کنار آن‌ها، هفت موبد به خواندن بخش‌هایی از فروردین یشت اوستا می‌پردازند و این‌گونه جشن فروهرها را به پایان می‌رسانند.

پایان پیام