زیباموش آذربایجانی ساکن کوهستان های صخره ای

زیباموش آذربایجانی ساکن کوهستان های صخره ای

به گزارش گلونی در کتاب اطلس پستانداران ایران که سازمان حفاظت از محیط زیست منتشر کرده است درباره زیباموش آذربایجانی آمده است:
ویژگی‌های ظاهری: طول سر و بدن ۷۰ تا ۸۰ میلی‌متر ، طول دم ۷۵ تا ۱۰۰ میلی‌متر، طول کف پای عقب ۱۸ تا ۲۱ میلی‌متر و طول گوش ۱۶ تا ۲۰ میلی‌متر است. رنگ موهای پشت بدن قهوه‌ای خاکستری است.

ویژگی‌های زیستی: تک‌زی است یا در گروه‌های کوچک زندگی می‌کند.

در تابستان شب گرد ولی در بهار و پاییز اغلب روز گرد است. بیشتر از دانه و جوانه گیاهان تغذیه می‌کند.

فصل تولیدمثل از آخر فروردین تا تیر ماه است و معمولا ۳ تا ۵ بچه به دنیا می‌آورد.

زیستگاه، پراکندگی و فراوانی: زیستگاه این گونه کوهستان‌های صخره‌ای دارای سنگ‌های متلاشی شده و پوشش گیاهی درختچه‌ای، علف‌های کوتاه و گیاهان گوشتی است.

تاکنون از ماکو در استان آذربایجان غربی گزارش شده است.

وضعیت حفاظتی: جوندگان در بیشتر زیستگاه‌ها زندگی می‌کنند و برخی از آنها به دلیل قدرت سازگاری بالا می‌توانند در خشک‌ترین بیابان‌های دنیا هم دوام بیاورند.

اگرچه پراکندگی شناخته شده این گونه محدود به گستره کوچکی است، اما به دلیل اینکه زیستگاه‌های آن مورد تخریب و تهدید نیست و احتمالا گستره پراکندگی وسیع‌تری در ایران دارد، لذا در طبقه «کمترین نگرانی» (LC) فهرست سرخ IUCN قرار دارد.

مطالعه پراکندگی، که احتمالا گسترده‌تر از آن است که می‌دانیم، و بوم‌شناسی این گونه ضروری است.

جوندگان

واژه جونده (Rodent) از ریشه لاتین (Rodere) به معنی گاز گرفتن، کندن و فرسودن است.

به دلیل اینکه جوندگان برای کوتاه کردن دندان‌های پیشین خود که دائما در حال رشد است، به جویدن مشغول هستند، به این نام خوانده می‌شوند.

جوندگان با ۲۸ خانواده، ۴۴۳ جنس و بیش از ۲۰۰۰ گونه بزرگترین راسته پستانداران را تشکیل می‌دهند.

بطوریکه از ۴۶۲۹ گونه پستاندار، ۴۳ درصد گونه‌ها متعلق به راسته جوندگان است.

تنوع اشکال در جوندگان بسیار زیاد است و از موش کوتوله ۵ گرمی تا کاپ یبارای ۷۰ کیلوگرمی دیده می‌شود.

در ایران تاکنون ۸ خانواده و ۷۱ گونه جونده گزارش شده است که تشی بزرگترین و جربیل كوتوله کوچک‌ترین جونده ایران است.

پایان پیام