شعری از زبان درخت در پویش پیک زمین

شعری از زبان درخت در پویش پیک زمین

به گزارش گلونی فرنوش مرواری در پویش پیک زمین نوشت:

شعری از زبان درخت

«حول احوال خود چه حيرانم

خستگی يا كه خشم نمی‌دانم

بغض راه گلوی من بسته

يك تنم ساقه‌ای كه بشكسته

ساقه‌ای كه شبيه شاعر بود

ساقه راه رونده خسته

ساقه‌ای كز مشاعرش می‌گفت

شعرهای دست و پا بشكسته

يك شبی بر درخت اشعارش

برق يك رعد آتشی گسترد

برگ‌های لطافتش سوزاند

شاخه‌های درايتش پر درد

تك درخت تنك تنيده بگشت

برگ برگ شعور جانش سوخت

بار ديگر بخاست كه برخيزد

داس هستی ز خرمنش بفروخت

خشك گشت و بسوخت فكر ترش

به تمامش رسيد نوميدی

با خودش گفت گر قلم بشوم

بنويسم نويد اميدی

بنويسم تمام افكارم

به دست شاعری به شيدايی

بنويسد چگونه خوانده شوم

بدمی چون دم مسيحايی»

در گلونی بنویس تا درختی کاشته شود

نوشته‌های رسیده به این پویش را اینجا بخوانید

در انتهای این کمپین جوایزی هم به بهترین نوشته‌ها، اهدا خواهد شد.

داستان، خاطره و یا آرزوی خود را برای زمین بنویس تا به دیگران اهمیت حفظ زمین را یادآور شوی.

صفحه این پویش در سایت ویرگول را ببینید.

اگر اهل نوشتن هستید ویرگول بهترین و ساده‌ترین مکان برای نوشتن است.

یادت باشه که به ازای هر پست که در گلونی بنویسی، درختی کاشته خواهد شد و به بهترین پست‌ها جایزه داده خواهد شد!

معجزه کلمات در جان زمین می‌نشیند.

باید از «زمین» که تنها سرمایه ماست، بیشتر از اینها بنویسیم. نوشتن یادمان خواهد انداخت که برای نجات و حفظ زمین به هم نیازمندیم.

هر پست و انتشار آن به کاشته شدن درختی ختم خواهد شد و این همان معجزه جاری کلمات است.

پس تا فرصت هست روایت خودتان را از زمین بنویسید و درخت خودتان را تصور کنید.

منتظر نوشته‌های شما اعم از داستان، خاطره و آرزو هستیم.

ما مسئولیم

ما فقط یک زمین داریم. این جمله را بارها شنیده‌ایم.

همه ما نسبت به زمین – این تنها سرمایه مشترک – مسئولیم. اگر امروز کلمات را به خدمت می‌گیریم برای ثبت و یادآوری همین حقیقت محض است که جز حفظ زمین با همه توان‌مان چاره‌ای نداریم.

هر درختی که جان می‌گیرد، نفس‌های زمین تقویت می‌شود و ما برای روزگار پیش‌رو امید بیشتری خواهیم داشت.

زندگی بدون درختان شدنی نیست. مشارکت امروز و مسئولیت‌ اجتماعی ما نسبت به حفظ و احیای درختان موضوعی است که از همین امروز تا همیشه به آن محتاجیم.

ما در کنار هم کارهای مهمی خواهیم کرد که امتدادش به نسل‌های بعدی‌مان خواهد رسید.

پایان پیام