شکوفه های دوست داشتنی

شکوفه های دوست داشتنی

به گزارش گلونی فاطمه کرمیان کلاس یازدهم از دبیرستان تهذیب در پویش پیک زمین نوشت:

شکوفه های دوست داشتنی

«بهار و بوی خوش طبیعت روحی دوباره به من می‌دهد.

وقتی می‌بینم شکوفه‌هایم قرار است تبدیل به آلبالو شوند ذوقی بی‌نهایت در من ایجاد می‌شود، گویی همچون مادری مهربان باید از آنها مراقبت کنم.

پس باشد که انسان‌ها هم این موضوع مهم را درک کنند.

شکوفه‌های مرا نکنند و روی تنه من ننویسند تا بتوانند هم از میوه‌هایم بخورند و هم از سایه‌ام استفاده کنند من آنها را دوست دارم.

باشد شما انسان‌ها هم مرا دوست داشته باشید.»

در گلونی بنویس تا درختی کاشته شود

نوشته‌های رسیده به این پویش را اینجا بخوانید

در انتهای این کمپین جوایزی هم به بهترین نوشته‌ها، اهدا خواهد شد.

داستان، خاطره و یا آرزوی خود را برای زمین بنویس تا به دیگران اهمیت حفظ زمین را یادآور شوی.

صفحه این پویش در سایت ویرگول را ببینید.

اگر اهل نوشتن هستید ویرگول بهترین و ساده‌ترین مکان برای نوشتن است.

یادت باشه که به ازای هر پست که در گلونی بنویسی، درختی کاشته خواهد شد و به بهترین پست‌ها جایزه داده خواهد شد!

معجزه کلمات در جان زمین می‌نشیند.

باید از «زمین» که تنها سرمایه ماست، بیشتر از اینها بنویسیم. نوشتن یادمان خواهد انداخت که برای نجات و حفظ زمین به هم نیازمندیم.

هر پست و انتشار آن به کاشته شدن درختی ختم خواهد شد و این همان معجزه جاری کلمات است.

پس تا فرصت هست روایت خودتان را از زمین بنویسید و درخت خودتان را تصور کنید.

منتظر نوشته‌های شما اعم از داستان، خاطره و آرزو هستیم.

ما مسئولیم

ما فقط یک زمین داریم. این جمله را بارها شنیده‌ایم.

همه ما نسبت به زمین – این تنها سرمایه مشترک – مسئولیم. اگر امروز کلمات را به خدمت می‌گیریم برای ثبت و یادآوری همین حقیقت محض است که جز حفظ زمین با همه توان‌مان چاره‌ای نداریم.

هر درختی که جان می‌گیرد، نفس‌های زمین تقویت می‌شود و ما برای روزگار پیش‌رو امید بیشتری خواهیم داشت.

زندگی بدون درختان شدنی نیست. مشارکت امروز و مسئولیت‌ اجتماعی ما نسبت به حفظ و احیای درختان موضوعی است که از همین امروز تا همیشه به آن محتاجیم.

ما در کنار هم کارهای مهمی خواهیم کرد که امتدادش به نسل‌های بعدی‌مان خواهد رسید.

پایان پیام