محیط زیست جایی بیگانه برای انسان

محیط زیست جایی بیگانه برای انسان

به گزارش گلونی عسل نجفی کلاس نهم از استان کردستان، شهرستان سقز در پویش پیک زمین نوشت:

«محیط زیست، واژه‌ای که این روزها برای همه بیگانه شده است، همه و همه.

زباله‌ها و پلاستیک‌هایی که در طبیعت آزادانه رها می‌شوند و هیچکس به آنها فکر هم نمی‌کند.

درختانی که هر روز از تعدادشان برای کاغذها و کتاب‌ها کم می‌شود.

محیط زیست جایی بیگانه برای انسان

پرندگانی که بی‌خانمان می‌شوند، آتش‌سوزی‌هایی که در اثر بی‌توجهی مردم صورت می‌گیرد و جان هزاران جانور و حیوان را می‌گیرد و درختان را می‌سوزاند.

شکارچیان بی‌رحمی که بخاطر پول با تفنگ‌هایشان حیوان‌ها را از خطر انقراض به نابودی می‌کشند و کشتی‌های عظیم‌الجثه‌ای که تور می‌کشند و همچون جارو همه ماهی‌ها را می‌بلعند.

من هر روز به آینده‌ای فکر می‌کنم که دیگر نه هیچ جنگلی وجود دارد، نه درختی، نه حیوانی، نه اقیانوسی و نه ماهی.

آیندگان می‌مانند و زندگی پوچ و آلوده‌ای که تنفس در آن بسیار سخت است و شاید روزی هزاران بار بخاطر زندگی‌شان از ما شکایت کنند.

اصلا آینده نه تا چند سال دیگر درختی برای دیدن نمی‌ماند و آنچه که می‌ماند یک زندگی شیمیایی و الکترونیکی است، این است جهان سوم ما.»

ما مسئولیم

ما فقط یک زمین داریم. این جمله را بارها شنیده‌ایم.

همه ما نسبت به زمین – این تنها سرمایه مشترک – مسئولیم. اگر امروز کلمات را به خدمت می‌گیریم برای ثبت و یادآوری همین حقیقت محض است که جز حفظ زمین با همه توان‌مان چاره‌ای نداریم.

هر درختی که جان می‌گیرد، نفس‌های زمین تقویت می‌شود و ما برای روزگار پیش‌رو امید بیشتری خواهیم داشت.

زندگی بدون درختان شدنی نیست. مشارکت امروز و مسئولیت‌ اجتماعی ما نسبت به حفظ و احیای درختان موضوعی است که از همین امروز تا همیشه به آن محتاجیم.

ما در کنار هم کارهای مهمی خواهیم کرد که امتدادش به نسل‌های بعدی‌مان خواهد رسید.

پایان پیام