همین امروز به داد زمین برسیم
همین امروز به داد زمین برسیم
به گزارش گلونی زهرا رفعت‌نژاد ۱۶ ساله از دبیرستان بشارت در پویش پیک زمین نوشت:
«روزی در کوچه باغ زندگی می‌گشتم پی یک آرزو، راز پنهان وجود، رمز پویای حیات.
من تو را گم کرده بودم در میان لحظه‌ها، پیش رفتن ساده بود، اما همچنان نمی‌دیدم تو را!
امروز مرا نباشد چاره‌ای جز زیستن، ولی پس چگونه است که زیستن هر روز دشوارتر می‌شود.
خانه امن خیال من چرا هر روز سقفش از آسمان لبریزتر می‌شود.
همین امروز به داد زمین برسیم
اما آسمان دیگر چگونه صاف و آبی نیستی، چرا خانه رویای من هر روز گرم‌تر می‌شود.
من چگونه می‌توانم برایت ساز و برگی تازه یابم، چگونه رد پای دیوان را از زمینم می‌توانم پاک سازم، عقل را کردم فانی صاحب عدل را.
در میان همهمه پاسخش آتشی در خرمن من فکند، ریشه‌ات را در کویر خشک احساس کاشتی!
در پس این زندگی پس برای فرد این چه‌ها بگذاشتی.
من چرا نمی‌اندیشیدم به این موضوع مگر، مرا چه باید کرد، اگر توفیری؟ نباشد چه؟
ذهنم در گرداب این مشکل چگونه رهایی یابد؟ راه نجات زمین چیست؟
اول کف کردم شاید هر کسی دین خود هرچند کوچک ادا کند، کافی است، ولی بعد اندیشیدم مشکل بیش از این حرف‌هاست.
باید آفرید ذهن‌های خلاق، انسان‌های وظیفه‌شناس و به جای بریدن کاشتن.
شاید اگر امروز به داد زمین نرسیم، فردایی نباشد.
من این زمین را برای خودم و برای تو و برای آیندگان می‌خواهم.
مواظبش باش.»
ما مسئولیم
ما فقط یک زمین داریم. این جمله را بارها شنیده‌ایم.
همه ما نسبت به زمین – این تنها سرمایه مشترک – مسئولیم. اگر امروز کلمات را به خدمت می‌گیریم برای ثبت و یادآوری همین حقیقت محض است که جز حفظ زمین با همه توان‌مان چاره‌ای نداریم.
هر درختی که جان می‌گیرد، نفس‌های زمین تقویت می‌شود و ما برای روزگار پیش‌رو امید بیشتری خواهیم داشت.
زندگی بدون درختان شدنی نیست. مشارکت امروز و مسئولیت اجتماعی ما نسبت به حفظ و احیای درختان موضوعی است که از همین امروز تا همیشه به آن محتاجیم.
ما در کنار هم کارهای مهمی خواهیم کرد که امتدادش به نسل‌های بعدی‌مان خواهد رسید.
پایان پیام
کد خبر : 218609 ساعت خبر : 4:15 ق.ظ