رسول صدر عاملی و سینمای ایران

رسول صدر عاملی و سینمای ایران

به گزارش گلونی سینمای امروز ایران چیزی نیست جز حاصل تلاش و فعالیت هنرمندانی در عرصه ساخت و تولید آثار سمعی و بصری که با سال‌ها وقف خود و زندگی‌شان در این راه، آن را به سطحی از کیفیت رسانده‌اند که در جشنواره‌های داخلی وخارجی حرفی برای گفتن داشته باشد. از جمله این پیشکسوتان می‌توان رسول صدر عاملی نام برد.

صدر عاملی در سال ۱۳۳۳ در اصفهان متولد شد. پدرش سید فخرالدین صدرعاملی، روحانی و از خاندان صدر عاملی بود که به همراه خانواده به تهران مهاجرت کرد و پس از انقلاب مناصبی چون نماینده ولی فقیه و مسؤول عقیدتی سیاسی شهربانی تهران و… برعهده داشت.

رسول صدرعاملی، که فعالیت فرهنگی و اجتماعی خود را از هفده‌سالگی با خبرنگاری آغاز نمود، در زمان تحصیلش در مونت‌پلیه فرانسه به اصلی‌ترین گزارشگر بین‌المللی اخبار مربوط به اقامت سید روح‌الله خمینی در نوفل لوشاتو تبدیل شد و در پرواز انقلاب تنها گزارش مستند تصویری و تنها مصاحبه روح‌الله خمینی را ثبت نمود.

وی تا سال ۱۳۵۹ به عنوان گزارشگر، قصه‌نویس، دبیر سرویس حوادث و سپس دبیر سرویس پارلمانی با روزنامه اطلاعات همکاری داشت و در زمان جنگ تحمیلی نیز به ساختن مستند جنگ با علی مزینانی پرداخت.

صدر عاملی، (میلاد فیلم) را که نخستین شرکت ایرانی تولید و توزیع فیلم سینمایی پس از انقلاب اسلامی به‌شمار می‌رود، در سال ۱۳۵۸ تأسیس کرد و با تلاش خود در طول بیش از سه دهه توانست نقشی استثنائی در حمایت از سینمای بخش خصوصی ایران ایفا نماید.

رسول صدرعاملی در سال ۱۳۸۴ با همکاری چند تن دیگر، مؤسسه بین‌المللی فیلمیران را تأسیس کرد که هم‌اکنون بزرگ‌ترین توزیع کننده فیلم در کشور است و در سال‌های اخیر همواره بیش از ۷۰٪ تولیدات سینمای ایران توسط این مؤسسه پخش شده‌ است.

نگاهی به آثار رسول صدر عاملی:

• سال دوم دانشکده من ۱۳۹۶
• در انتظار معجزه ۱۳۸۸
• زندگی با چشمان بسته ۱۳۸۷
• شب ۱۳۸۶
• هر شب تنهایی ۱۳۸۶
• دیشب باباتو دیدم آیدا ۱۳۸۳
• من ترانه ۱۵ سال دارم ۱۳۸۰
• دختری با کفشهای کتانی ۱۳۷۷
• سمفونی تهران ۱۳۷۳
• قربانی ۱۳۷۰
• پاییزان ۱۳۶۶
• گل‌های داودی ۱۳۶۳
• رهایی ۱۳۶۱

از میان کارهای صدر عاملی می‌توان به نکته‌ای رسید آن هم اینکه در اکثر این فیلم‌ها دوربین متوجه موضوعی زنانه و احساسی بوده‌ است.

در واقع می‌توان گفت صدر عاملی همیشه فردی دغدغه‌مند نسبت به دغدغه‌های زنان کشوری بوده‌ است که بعد از گذشت سال‌ها نیز هنوز در خیلی موارد از نظر روحی و رفتاری ناشناخته باقی مانده‌اند.

مثلا در فیلم من ترانه ۱۵ سال دارم صدر عاملی سراغ زندگی دختری نوجوان می‌رود که با شور جوانی دست به ازدواجی نافرجام‌ می‌زند، و ناگاه در نقشی جدید (مادری) خود را پیدا می‌کند که اصلا برای آن آمادگی ندارد.

یا در فیلم هر شب تنهایی‌، قصه زنی درگیر با سرطان را روایت می‌کند که میان عواطف و احساسات خود سردرگم است و به دنبال روزنه‌ای برای یافتن خود دست و پا می‌زند.

نقطه مشترکی که در این آثار به چشم می‌خورد، پرداختن به موضوعی زنانه و احساسی است که اغلب نیز با بازی درونی شخصیت‌های اول داستان و تمرکز بر فردیت آنان در ماجرا، پیش می‌رود.

قطعا حضور چنین فیلمسازانی با سبک و دغدغه مشخص در سینمای ایران، وجهی پسندیده و درست برای تخصصی شدن هرچه بیشتر این رشته است که، آثار سینمایی را به سمتی مشخص هدایت می‌کند.

پایان پیام

نویسنده: هانیه شریعتی