سریال های تلویزیونی رمضان چطور بودند؟

سریال های تلویزیونی رمضان چطور بودند؟

به گزارش گلونی مدت زمان زیادی است که با باب شدن سریال‌های خوش آب ‌و‌ رنگ نمایش‌خانگی، دیگر سریال‌های تلویزیونی آنچنان جایگاهی در زندگی مردم ندارد.

البته نمی‌توان انکار کرد که سیاست‌ و چهارچوب‌های غلط خود تلویزیون بوده‌ که اینطور بیننده‌گریزی را به جان او انداخته‌ است.

شاید به طور کل بتوان گفت هر ساله فقط سه تا چهار سریال از تلویزیون پخش می‌شود که تعداد زیادی مخاطب پر و پا قرص آن را دنبال کنند، که این تعداد نیز با وجود پنج شبکه اصلی بسیار کم است.

امسال نیز با شروع ماه رمضان و پخش سریال های رمضان، حرف و نقدهای بسیاری پیرامون سه فیلم یاور، بچه مهندس ۴ و احضار شکل گرفت که بیشتر آن‌ها نیز کاملا درست به نظر می‌رسد.

مثلا مهم‌ترین آن‌ها این است که در شرایط وخیم کرونایی و زمانی که مردم در اوج وضعیت بد روحی حاصل از این شرایط از جمله فشار اقتصادی، روانی، سیاسی و… به سر می‌برند، برنامه‌ریزی و توجه به موقعیت خاص جامعه از وظایف مهم این رسانه ملی است تا بتواند با ساخت و پخش برنامه‌های پر مغز و مفرح کمی از آلام روحی و جسمی این مردم کم کند.

سریال های تلویزیونی رمضان

شبکه دو و بچه مهندس ۴

سریال بچه مهندس، سریالی عریض و طویل است که از چند سال پیش کِش آمده‌ و حالا وارد فاز چهارم ساخت خود شده‌ است.

این فصل این سریال از نظر محتوایی به شدت سیر نزولی نسبت به فصول قبل خود داشته‌ است و پر‌واضح است که این فصل صرفا ساخته شده‌ تا عدد این سریال بالا رود وگرنه حرف تازه‌ای برای گفتن در چنته‌اش نبو‌د.

البته و متاسفانه این روشی مرسوم و رایج است که اخیرا گریبانگیر سریال‌های تلویزیونی شده و فیلمسازان بدون توجه به کشش ایده و طرح داستان، در حال پیروی از آن هستند.

در بچه مهندس ۴ هیچ موضوع اصلی به چشم نمی‌خورد یا در صورت وجود اینقدر ضعیف است که بین تعدد موضوعات فرعی گم شده‌ است و همین پراکندگی موضوعی چون کلافی سر درگم، ذهن مخاطب را آزار می‌هد.

در واقع هر چند قسمت در این فیلم روی موضوع نامهمی فوکوس شده‌ که این اثر را خیلی شبیه سریال‌های اپیزودیک درآورده‌ است.

از دیگر نقاط ضعف این سریال می‌توان به عدم پرداخت درست شخصیت‌ها و دم دستی بودن دیالوگ‌ها اشاره کرد.

گفت‌و‌گو‌ها گاهی اینقدر سطحی و ناپخته‌اند که گویی شخصیت با حرف‌هایش می‌خواهد مفهومی اخلاقی را به حلقوم مخاطب فرو کند!

شبکه سه و یاور

از دیگر سریال‌های این ماه که از قضا مثل قبلی خیلی هم به مذاق مخاطب خوش نیامده، سریال یاور است.

این سریال گرچه برخلاف قبلی موضوع مشخصی را دنبال می‌کند اما همان موضوع نیز برای مخاطب جذابیتی در پی نداشته‌ است.

در واقع این فیلم تا حدودی تداعی‌کننده اثر قبلی این نویسنده و کارگردان است که گویی این همکاری‌شان تازگی و جذابیت را از کارشان ربوده‌ و موفقیتی را برای آنان به دنبال نداشته‌ است.

می‌توان اینطور فکر کرد که اگر این سریال با همین موضوع، توسط تیم سازنده دیگری ساخته و پرداخته می‌شد، به دلیل تفاوت زاویه دید نویسنده و فیلمساز و تحت تأثیر آثار پیشین خود نبودن آنان، اکنون سریالی با کیفیت محتوایی بالا در حال خودنمایی بر روی آنتن شبکه سه می‌بود.

شبکه یک و سریال احضار

برخلاف دو سریال قبل، سریال احضار اما در مقایسه با آنان با اقبال بیشتری روبرو بوده‌ است.

موضوع و ژانر احضار از آن دسته موضوعات سخت و پیچیده‌ای است که کمتر فیلمسازی روی آن دست می‌گذارد، از طرفی پایه‌گذار سریال‌های ماورایی تلویزیونی، کارگردان همین اثر یعنی علیرضا افخمی بوده‌ است که در سال ۱۳۸۴ و با مجموعه او یک فرشته بود این سبک کار را شروع کرد.

عامل دیگر که در جهت مثبت به این اثر کمک کرده‌، حضور بازیگران جوان و تازه‌کار است.

درواقع به روز بودن موضوع فیلم و پرداختن به مشکلات جوانان در کنار استفاده از بازیگران جوان، فیلم را تا حدودی همه‌پسند کرده‌ است.

با وجود این موارد اما احضار در مقایسه با هم‌‌ژانرهایش کمی سطحی عمل کرده‌ و با وجود اینکه داستان سیری را دنبال می‌کند اما کشش و جذابیت کار به اندازه کافی نیست.

اصولا ساخت فیلم و سریال در ژانر ماورایی و فراواقعی در ایران ریسک بالایی است چرا که از یک طرف با عقاید مردم مرتبط است از طرف دیگر نیز با فیلم‌های رده بالای خارجی مقایسه می‌شود که از لحاظ وجود امکانات مالی برای ساخت، با محصولات ایرانی فرسنگ‌ها فاصله دارند.

پایان پیام

نویسنده: هانیه شریعتی