پدر فیلمی دیگر از اختلاف دو نسل

پدر فیلمی دیگر از اختلاف دو نسل

به گزارش گلونی فیلم سینمایی پدر محصول کشور بلغارستان و یونان به کارگردانی پیتر والچانف و کریستینا گروزوا و با بازی ایوان بارنف، ایوان ساوف و تانیا شاهوا ، تولید سال ۲۰۱۹ یکی از آثار به نمایش درآمده در بخش نمایش‌های ویژه سی و هشتمین جشنواره جهانی فیلم فجر است، اثری به مدت هشتاد و پنج دقیقه.

خلاصه داستان پدر

پدری عجیب و غریب در مراسم خاکسپاری همسرش جسارت پسرش را می آزماید. پدر که ذهنش درگیر آخرین مکالمه تلفنی با همسر شده، شب، خواب به سراغش نمی آید. زن چیزی برای گفتن داشت که مرد، موفق به شنیدنش نشده است.

فیلمنامه

نویسنده برای پذیرش مخاطب و حفظ ریتم در پیشبرد داستان، پدر و پسر را به صورت جداگانه و با هم در جدال و تقابلی نمکین قرار می‌دهد؛ رویداد از دست دادن مادر یا از سویی همسر، همچنین اختلاف دیدگاه ملیح میان پدری خرافی با افکار ماورائی و رفتار عقلانی پسر.

در این جدال، نویسنده موفق عمل کرده و ساختار کلامی نیز موثر است.

آنچه که روایت روان را دچار خلل و سردرگمی می‌کند، سوق دادن ناخوب و شاید نادرست آن به سینمای وحشت است، رویکردی غیر ضروری که بخش بزرگی از آن به کارگردان برمی‌گردد.

کارگردانی

کارگردانان مشترک پدر، یعنی پیتر والچانف و کریستینا گروزوا، خواسته یا ناخواسته، از دقیقه ۹ به بعد، شیوه روایت را نعل به نعل با مشخصه‌های سینمای وحشت پیش می‌برند، همانجا که شب‌ هنگام برق خانه رفته و پدر و پسر از بستر خود جدا شده و صدایی شنیده و چیزی روی زمین سقوط کرده و می‌شکند.

همین سکانس، مدتی نسبتا طولانی، معارفه اثر را مختل می‌کند. مخاطب تا پیش از دقیقه ۹، فیلم را یک درام و مشخصا درام خانوادگی می‌شناسد اما از آن زمان به بعد جنس روایت در کارگردانی تغییر مسیر داده و منحرف می‌شود.

نگارنده بر این باور است که داستان، بدون چنگ انداختن به ژانر ترسناک، قوت و کشش لازم را داشته و نیازی به تغییر جنس روایت نبود.

بازیگری

ایوان ساوف، در نقش پسر بزرگ خانواده در کنار ایوان بارنف در نقش پدر، درست و خوب و به اندازه بازی می‌کنند؛ باورپذیری نقش و انتقال مفاهیم آن، جنس و تسلط بر صدا، کنترل حس، از ویژگی‌های این دو بازیگر در نقش‌های پسر و پدر است.

نگارنده نمی‌تواند جلوی خودش را گرفته و نگوید که، چهره و جنس بازی ایوان ساوف، بسیار شبیه و نزدیک به مسعود رایگان بازیگر ایرانی است!

پایان پیام

نویسنده: نیما نعمتی زاده