صدا و سیمای جعفریان و شنیده شدن صدای افغانستان

صدا و سیمای جعفریان و شنیده شدن صدای افغانستان

به گزارش گلونی احسان بابایی، ژورنالیست ایرانی، در کانال پامیرنیوز، نوشت:

محمدحسین جعفریان در مورد محدودیت‌های رسانه ای می‌گوید: «به صدا و سیما که دعوت نمی‌شویم، در رسانه‌های داخلی هم صدای ما شنیده نمی‌شود، لایو پنج صفحه اینستاگرامی ما را هم مسدود می‌کنید، بعد می‌گویید چرا با بی‌بی‌سی صحبت می‌کنی؟

آخر هم می‌گویید من نظر چهل میلیون افغانستانی را نسبت به ایران تغییر داده‌ام. بگذارید صدای ما شنیده شود، حمله دسته‌جمعی نکنید تا صدا داشته باشیم و جای دیگر نرویم.»

وقتی اثر لایوهای محمدحسین جعفریان را با صدا و سیما مقایسه می‌کنیم تازه میزان ناکارآمدی غول پر هزینه صدا و سیما مشخص می‌شود. پیداست که مشکل صدا و سیما، امکانات نیست. حتی فکر و ایده و سوژه هم نیست. مشکل اول صدا و سیما، جایگاه است. نمی‌داند کجا باید بایستد؟

صدا و سیما وقتی خود را در حد روابط عمومی دستگاه‌ها کوچک می‌کند، حتی این وظیفه را هم نمی‌تواند درست انجام دهد. دستگاه‌های رسمی هم بد عادت و تنبل شده‌اند.

وقتی به صدا و سیما به چشم بخشی از روابط عمومی خود نگاه می‌کنند، وقتی صدا و سیما به حداقل ها رضایت می‌دهد، معلوم است که در میدان رسانه، از گوشی محمدحسین جعفریان هم عقب می‌ماند.

پای یک «حق» در میان است. اینکه بخشی از نظام در مورد افغانستان بر اساس کارشناسی‌های خود، نسخه‌ای بنویسد و اجرا کند و سعی در تبیین و دفاع از آن داشته باشد طبیعی است اما این غیر طبیعی و غیر قابل دفاع است که برای اثبات خود، دیگر نگاه‌ها را محدود کند، به دیگر نگاه‌ها اجازه مطرح شدن ندهد.

این که محدود کردن دیگران به عنوان یک ابزار رسانه‌ای تلقی شود، قبل از همه به همان رسانه آسیب می‌رساند. سهم جعفریان از صدا و سیما کجاست؟