لطفا موی دانش آموزان را قیچی نکنید

لطفا موی دانش آموزان را قیچی نکنید

به گزارش گلونی اطرافیان می‌دانند که چه مدرسه گریزی بودم. هنوز بعد از سال‌ها کابوس‌هایی دارم از مدرسه و همیشه گفته‌ام که اصلا دلم برای آن میزها تنگ نشد و نمی‌شود و نخواهد شد.

آن روزها یکی از بدترین تنبیه‌ها گذاشتن خودکار لای انگشتان دست بود که هنوز دردش را از نیمه دهه شصت با خود دارم و در مدرسه‌های ایران مرسوم بود. تا کلاس اول و دوم و سوم بودیم با ما چنین نمی‌کردند ولی می‌دیدیم خودکار و مداد را لای انگشتان کلاس چهارمی‌ها و پنجمی‌ها می‌گذارند و ما اصلاً دوست نداشتیم بزرگ بشویم و مداد لای انگشتان‌مان برود.

اینجا تازه مدرسه ابتدایی بود. در راهنمایی یک معلم ریاضی داشتیم که با سقلمه می‌زد روی سر ما و بدتر این بود که می‌آمد بالای سر ما و دستش را بلند می‌کرد و ما چشم‌مان را روی هم فشار می‌دادیم و گردن‌مان را سفت می‌کردیم و مثل لاکپشت توی خود فرو می‌رفتیم و آماده ضربه خوردن می‌شدیم اما معلم نمی‌زد و می‌رفت ولی گوشت تن ما آب شده بود از آن انقباض و انبساط پی‌درپی.

سقلمه هم که می‌زد کله باد می‌کرد. خودش می‌گفت تمرین را حل نکنید می‌زنم و یکی مثل من دائم کله‌ای باد کرده داشت.

در دبیرستان به همه این خشونت‌ها لگد هم اضافه شد و من در نیمه دهه هفتاد وقتی دیپلم گرفتم انگار از زندان آزاد شدم.

بدیهی است که روح سیستم آموزشی در آن سال‌ها این طور بود و همه معلمان و ناظم‌ها این طور نبودند اما خب یکی هم کافی بود که یادآوری آن ذهن کسی به سن من را آشفته کند.

قیچی کردن موی دانش آموزان

نماشای گلونی را دنبال کنید

حالا اما در قرن دیگری هستیم و متدهای آموزش را بلدیم و می‌دانیم که بچه باید بچگی کند و نوجوان اصولاً شر است و بازیگوش و تنبیه بدنی و با قیچی موی بچه‌ها را کوتاه کردن زشت است اما باز هم تکرار می‌کنیم.

چیزی که من در ویدئو می‌بینم لگدمال کردن شأن و شخصیت دانش‌آموزان است و بدتر از این اتفاق مگر هست؟

من دانش‌آموزی می‌بینم که دیگر مدرسه برایش جای دلچسبی نیست و این از همین قیچی زدن‌ها آغاز می‌شود و ادامه می‌یابد.

پایان پیام

نویسنده: رضا ساکی

ایرانی‌ها چه دغدغه‌هایی دارند؟
اینجا را ببینید