مروری بر فیلم سیرانو

در ۶ شهریور ۱۴۰۱ 0

به گزارش گلونی حسین معززی نیا در کانالش نوشت:

جو رایت در سیرانو با سماجت، حتی می‌شود گفت خیره‌سری، روش مورد علاقه‌اش در اقتباس را پی‌گیری می‌کند.

درست به همان ترتیب که در غرور و تعصب (۲۰۰۵) و آناکارنینا (۲۰۱۲) دیده بودیم: غلبه دادن عناصر سبکی و دعوت تماشاگر به دنبال کردن قرینه‌‌های دکوراتیو. یعنی بنا کردن الگوهای روایی اثر بر نشانه‌های تکرارشونده در رنگ، نور، لباس‌، صحنه، فیگور، اندازه نما، نقطه‌برش و حرکت‌ دوربین.

این مسیری است که از غرور و تعصب آغاز شد، در آناکارنینا به رادیکالیسمی جسورانه منجر شد، نشانه‌هایش در تاوان (۲۰۰۷) و هانا (۲۰۱۱) هم دیده شد، و حالا در سیرانو به تکامل رسیده: اجرایی موزیکال متکی به بازی غیرناتورالیستی بازیگران که کیفیتی اپراوار پیدا کرده. چیزی نزدیک به توصیف خودش از فرم آناکارنینا: «باله کلمات».

سیرانو تبدیل شده به فیلمی که ریتم برش دیالوگ‌های عادی‌اش هم آهنگین است. سکانس‌های غیرموزیکال هم ریتمی متکی به شراکت گروهی بازیگران در هم‌آوایی کلامی و بدنی دارند.

هر بخش از پلات که نامتناسب با این ساختار بوده کنار گذاشته. نتیجه، اجرای دوباره یکی از محبوب‌ترین نمایشنامه‌های فرانسوی است با تغییراتی در متن و انتخاب پیتر دینکلیج برای بازی در نقش سیرانو، بی‌اعتنا به آنها که پای فیلم‌های اقتباسی می‌نشینند تا یکسره شکایت کنند که چرا فلان چیز حذف شده یا جابه‌جا شده.

رویکرد جو رایت در مجموعه اقتباس‌هایش، پیدا کردن معادل‌هایی است برای ساختن دنیای اثر بیرون از محدوده‌ی وفادار ماندن یا نماندن.

پیشنهادی برای این‌که وفاداری را شامل تکرار جزء به جزء رخدادها و دیالوگ‌ها ندانیم. بلکه اساساً از کلنجار برای حفظ جزئیات متن خلاص شویم و در عوض به ما‌به‌ازاهایی فکر کنیم که سینما در اختیار ما قرار می‌دهد برای بازآفرینی روح اثر: سبک. آن‌چه مختص سینماست و ادبیات فاقد آن است.