چقدر می‌توانیم به امید و رویا خوشبین باشیم؟

چقدر می‌توانیم به امید و رویا خوشبین باشیم؟

در روزهای گذشته به منظور تقویت مسیر پروازی درنای سیبری در گله غربی که درنای «امید» تنها بازمانده آنها بود، یک فرد درنای سیبری به نام «رویا» از بلژیک به تالاب بین‌المللی فریدونکنار منتقل و رهاسازی شد.

به گزارش گلونی ایمان ابراهیمی مدیرعامل انجمن حفاظت پرندگان آوای بوم، درباره رهاسازی «رویا» در کنار «امید»، با انتشار ویدیویی نوشت:

«امید، تنها درنای سیبری باقی مانده در ایران از تنهایی و انقراض نجات پیدا کرده؟

این سوالی است که مداوم این روزها از ما پرسیده می‌شه و من اینجا تلاش کردم در حد توان و خلاصه توضیحاتی رو ارائه بدم. امیدوارم مفید باشه.»

اگر اینترنت کند است توضیحات ایمان ابراهیمی را بشنوید:

درنای سیبری به نام «امید» تنها درنایی است که به مدت ۱۵ سال در مسیر غربی پرواز می‌کند و برای مهاجرت و گذراندن زمستان، به تالاب فریدونکنار می‌آید.
این درنا که جفت خود را با شلیک گلوله شکارچیان از دست داده، در شمار گونه‌های در خطر انقراض قرار دارد.

چرا که درنای سیبری به طور تاریخی به سه جمعیت اصلی شرقی، غربی و مرکزی تقسیم می‌شود. جمعیت مرکزی این گونه منقرض شده است و جمعیت غربی هم به گفته کارشناسان محیط زیست در صورت مرگ امید منقرض خواهد شد.

اما منتقل کردن یک فرد درنا از جمعیتی دیگر یک جابه‌جایی حیات وحش است که قبل از انجام آن، باید بسیاری از جزئیات در نظر گرفته شود.

به طور مثال درنای منتقل شده، به صورت رسمی اعلام نشده است که درنای وارد شده از چه جمعیتی از درناها میباشد. چنانچه این درنا از جمعیت شرقی که در چین زندگی می‌کند باشد، مهاجرتش به سمت شمال روسیه است، در اکوسیستم دیگری زندگی کرده و باید فرصت کافی داشته باشد تا با اکوسیستم این منطقه آشنا شود. بنابراین مدت زمان نگهداری «رویا» قبل از رهاسازی در انجام پروژه احیا بسیار مهم است.

موارد دیگری مثل مشخص نبودن مرجع تعیین جنسیت «امید»، بالا بودن سن این درنا، تفاوت مسیر مهاجرت درناهای گله شرقی و غربی که به ژنتیک آنها وابسته است و وزن‌گیری «رویا» بر بالا رفتن ریسک این پروژه تاثیرگذار است.

فراهم بودن بستر اجتماعی نیز یکی از عوامل بسیار مهمی است که بر پروژه احیای یک گونه، تاثیرگذار است و ابتدا باید علت انقراض این گونه در فریدون‌کنار را بررسی کرد. در واقع در حالی که جمعیت درنای سیبری در همان منطقه به مرز انقراض کشیده شده است، این سوال وجود دارد که در حال حاضر چه تضمینی وجود دارد که حتی با زادآوری درنای فعلی، تاریخ تکرار نشود؟

بنابراین با وجود این موارد و در خوش‌بینانه‌ترین حالت، احتمال احیای این گونه پایین است، اما نهایتاً انجام دادن آن از انجام ندادنش بهتر بوده و هر کاری که برای حفظ این گونه انجام شود، ارزشمند است.

امید، آخرین درنای سیبری از جمعیت غربی در ایران

پایان پیام