دستیاران پزشکی زیر تیغ سکوت و فرسودگی
به گزارش گلونی در دل بیمارستان‌های شلوغ و بی‌وقفه، جایی که شب و روز معنا ندارد، جوانانی ایستاده‌اند که آینده سلامت این کشور بر دوش آن‌هاست؛ دستیارانی که با چشم‌های خسته، دل‌های امیدوار و جیب‌هایی خالی، بار درمان و آموزش را یک‌تنه به دوش می‌کشند.
ما، دستیاران پزشکی، همان‌هایی هستیم که در کنار تخت بیماران، بدون فرصت استراحت، با کمترین حقوق و بیشترین مسئولیت، حضور داریم؛ بی‌آنکه حقی برای اشتغال بیرون از محیط آموزشی داشته باشیم یا امنیتی برای آینده خود تصور کنیم. ما قرار است متخصص شویم، اما به بهایی گزاف: فرسودگی، بی‌انگیزگی، فشار روانی و در مواردی تلخ، حتی از دست رفتن جان عزیز همکاران‌مان.
ما دانشجو هستیم، ولی گویی در برزخ نقش‌ها مانده‌ایم؛ آن‌جا که نه حمایت کافی می‌شویم و نه جایگاه واقعی‌مان به رسمیت شناخته می‌شود. وقتی خطایی پیش می‌آید، ما مسئولیم، باید پاسخ بدهیم، حتی دیه بدهیم، اما زمانی که صحبت از حقوق و رفاه می‌شود، ناگهان به «دانشجو»یی تقلیل پیدا می‌کنیم که گویا در حال فراگیری است و نه ارائه خدمت.
ما دیگر توان شنیدن وعده‌های بی‌سرانجام را نداریم. آن‌چه می‌خواهیم، تنها انصاف است. نه طلبی برای امتیاز خاص داریم، نه دنبال توقعی فراتر از حق خود هستیم. تنها می‌خواهیم دیده شویم، درک شویم و با ما منصفانه رفتار شود.
اگر ما را به عنوان دانشجو می‌شناسند، به چه دلیل در صورت بروز مشکلی تخصصی و احراز قصور می‌بایست دیه پرداخت نماییم؟ با دقت نظر در معنای کلمه دانشجو به این مهم پی‌خواهیم برد که دانشجو شخصی است که در حال فراگیری دانش در یک رشته و زمینه خاص می‌باشد و اگر این تعریف را بپذیریم به این نتیجه خواهیم رسید که نمی‌بایست قصور صورت گرفته را به دانشجو منتسب نمود. در غیر این صورت، اگر رزیدنت را دانشجو ندانیم و نظر به این داشته باشیم که در صورت قصور می‌بایست به زیان‌دیده دیه پرداخت نماید، پس در مقابل نیز می‌بایست حقوق رزیدنت‌ها بسیار بالاتر از میزان حاضر باشد. این در حالی است که اگر تحصیلات ما تمام وقت نبود می‌توانستیم به عنوان یک پزشکی عمومی هم جای دیگری کار کنیم و وضعیت اقتصادی خود را بهبود ببخشیم؛ لذا بازنگری قوانین آموزشی و کاهش اختیارات بی‌حد و مرز گروه آموزشی در زمینه معرفی به ارتقا دستیاران و دیگر مسائل صنفی تا حد قابل توجهی می‌تواند از میزان مشکلات ما دستیاران بکاهد.
بنابراین به نظر می‌رسد با توجه به وضعیت اقتصادی حاکم بر جامعه و مرگ‌های اخیر همکاران دستیار، وضعیت معیشتی و شغلی ما دستیاران متناسب با شرایط روزانه تورم نیازمند بازنگری و توجه ویژه است.
مسئولان محترم، پیش از آن‌که دل‌زدگی، ناامیدی یا حتی فاجعه‌ای دیگر، فراتر از توان تحمل‌مان برود، صدای‌مان را بشنوید. ما نه دشمن که دلسوز این نظام درمانی هستیم. ما را تنها نگذارید.
لینک کارزار: درخواست اصلاح قوانین رزیدنتی
پایان پیام
بیشتر بخوانید:
حمایت از درخواست واردات دارو جیوینوستات و دوویزات