میاندوآب شهر زرینه رود سیمینه رود و شهر دوچرخه است
پایگاه خبری گلونی، حامد مشکینی: دکتر یونس شکرخواه متخصص علم ارتباطات، تعبیر جالبی از برندینگ شهری دارد:
«خارج کردن یک شهر از یک وضعیت نکره و ناشناس به وضعیت معرفه و شناس».
دقت کرده‌اید که این روزها چقدر شهرهای‌مان شبیه به‌هم می‌شود؟
حتا آداب و رسوم مان هم رفته رفته حذف یا به شکل مشابهی در می‌آیند.
شهرها را فرهنگ، تاریخ، آداب و رسوم، اماکن و معماری، المان‌های شهری منحصربه‌فرد و… از هم متمایز می‌کند و هر کدام از شهرها را با مفهومی خاص در ذهن و قلب مخاطبان جای می‌دهد، تا جایی که هر کدام از آنها به عنوان نمادی از یک تفکر، فرهنگ و تاریخ معرفی می‌شود.
میاندوآب شهر زرینه رود سیمینه رود و شهر دوچرخه است
میاندوآب، شهری که هر کدام از مخاطبان با شنیدن یا دیدن نامش، ویژگی خاصی از آن در ذهنشان نقش می‌بندد، برخی با جغاتو و تاتائو (زرینه رود و سیمینه رود)، بعضی با قند شیرین یا شهیدان باکری یا دکتر ثروتیان و… و برخی دیگر با دوچرخه.
دوچرخه‌ای که سال‌هاست با زندگی مردم این دیار عجین شده است، هر چند که در زندگی ماشینی امروز این امر کم‌رنگ‌تر شده اما هنوز رنگ نباخته است و در ایران، میاندوآب را به‌عنوان شهر دوچرخه ایران می‌شناسند.
تا چند سال پیش وقتی از از کوچه‌های این شهر گذر می‌کردید، کودکانی را می‌دیدید که یکی از تفریح‌های اصلی‌شان دوچرخه سواری بود.
جالب‌تر اینکه یاد گرفتن دوچرخه سواری برای کودکان ۳ سال به بالا امری ضروری بود و در هر خانه‌ای چند دوچرخه با اندازه‌های متفاوت مشاهده می‌کردید.
علاقه به دوچرخه و دوچرخه‌سواری در این شهر، باعث شده بود تا تور بین‌المللی دوچرخه سواری آذربایجان که یکی از دو تور با قدمت و مهم دوچرخه‌سواری در آسیاست، بیشترین تماشاگر را در میاندوآب داشته باشد.
سخن کوتاه می‌کنم و مسئولان و مردم این شهر را دعوت می‌کنم تا قدر این وجه تمایز را بدانند و از آن برای ایجاد برند و هویت یکپارچه و منسجم شهری و توسعه پایدار شهری بهره گیرند.
پایان پیام
