ردپای جنگ هنوز در شهرهای مختلف دیده می‌شود و جنگ هنوز قربانی می‌گیرد

ردپای جنگ هنوز در شهرهای مختلف دیده می‌شود و جنگ هنوز قربانی می‌گیرد

پایگاه خبری گلونی انوشه میرمجلسی: امروز سالروز حمله شیمیایی عراق به شهر سردشت در آذربایجان غربی است.

تابستان سال گذشته که به سردشت رفتم، غم عجیبی با من بود.

غمی که با دیدن تابلوی «درمانگاه مصدومین شیمیایی» و «محل اصابت بمب شیمیایی» چندین برابر شد.

ردپای جنگ هنوز در شهرهای مختلف دیده میشود و جنگ هنوز قربانی می‌گیرد. به ۱۱۰ کشته و ۵۰۰۰ مجروح آن سالها، ده‌ها قربانی دیگر افزوده شده است.

ردپای جنگ در شهرهای ایران

اما چه کرده‌ایم برای بیان این مظلومیت؟ سریالی ساخته‌ایم؟ فیلمی در سطح جهانی تولید کرده‌ایم؟ حرف‌مان را در مجامع عمومی و بین‌المللی بیان کرده‌ایم؟ چند نفر از مردم کشور خودمان، از سردشت همان قدر می‌دانند که از سریال «چرنوبیل»؟ ما کم‌کاری‌های بسیاری داشته‌ایم.

همه ما، از دولتمرد تا مردم عادی. همین حالا هم کسی از ما نمی‌پرسد چرا محل اصابت بمب شیمیایی باید با چنین تابلوی قدیمی و رنگ و رو رفته‌ای مشخص شود؟

هنوز هم کسی برایش اهمیتی ندارد در کنار همه روایت‌ها از جنگ، قصه مردم سردشت را به گوش دیگران برساند. از مشکلاتشان بگوید، دردهای جسمی و روحی به جا مانده در چند نسل را ثبت کند و تاثیرات آن حمله ناجوانمردانه را رسانه‌ای کند.

کارهای زیادی داشتیم و داریم. با این همه امروز سالروز درد مردم سردشت است و ۳۲ سال گذشته است…

بمباران شیمیایی سردشت بمبارانی بود که نیروی هوایی عراق از ۷ تیر۱۳۶۶ با استفاده از بمب‌های شیمیایی در چهار نقطه پرازدحام شهر سردشت (از توابع استان آذربایجان غربی) انجام داد. در این حمله ۱۱۰ نفر از ساکنان غیرنظامی شهر جان‌باخته و ۸۰۰۰ تن دیگر نیز در معرض گازهای سمی قرار گرفتند و مسموم شدند.

بمباران شیمیایی شهر مرزی سردشت فجیع‌ترین تهاجم شیمیایی بود که آثار و مشکلات منفی بسیاری به وجود آورد.

جمهوری اسلامی ایران، این تهاجم را غیرانسانی اعلام داشت و شهر سردشت را اولین شهر قربانی جنگ‌افزارهای شیمیایی در جهان پس از بمباران هسته‌ای هیروشیما نامید.

پایان پیام