دیگو مارادونا در روز تولدش بر تخت پادشاهی تکیه زد؛ امروز تولد مارادونا است

دیگو مارادونا در روز تولدش بر تخت پادشاهی تکیه زد؛ امروز تولد مارادونا است

دیگو مارادونا درگذشت و جهان فوتبال را ماتم‌زده کرد

Argentina legend Diego Maradona has died at age 60. pic.twitter.com/BeRSiw18II

— پایگاه خبری گلونی (@golvaninews) November 25, 2020

پایگاه خبری گلونی محسن فراهانی: دیگو آرماندو مارادونا پسر طلایی فوتبال جهان، یکی از دو بازیکن برتر قرن بیستم میلادی، صاحب دست خدا، رفیق فیدل کاسترو، نفر نخست لیست تاثیرگذارترین بازیکنان تمام ادوار جام جهانی، یک معتاد ترک کرده و یک مربی همیشه ناکام در چنین روزی یعنی ۳۰ اکتبر ۱۹۶۰ در یکی از محلات شهر بوینس آیرس آرژانتین به دنیا آمد.

دیگو مارادونا بعد از گذشت سالیان و پس از اعتیاد و ناکامی‌های بزرگ هنوز هم در سراسر جهان میلیون‌ها هوادار و علاقه‌مند دارد.

او مارادونا است و مردم دنیا مارادونا را دوست دارند. مردمان نقاط دیگر این کره خاکی بر خلاف ما به راحتی اسطوره‌هایشان را زیر پا لگدمال نمی‌کنند.

آن‌ها بر خلاف ما با یکی دو اشتباهی که از اسطوره‌شان سر می‌زند گریبانش را جر نمی‌دهند و نابودش نمی‌کنند.

روز گذشته در شهر روزاریو، زادگاه لیونل مسی، از دیه‌گو مارادونا استقبال شاهانه‌ای شد.

در شهر روزاریو، زادگاه لیونل مسی، از دیه‌گو مارادونا استقبال شاهانه شده. حتی به احترامش تخت پادشاهی کنار زمین گذاشته‌اند.
مارادونا سرمربی تیم خیمناسیا لاپلاتا است. این تیم از ۱۱ بازی فقط ۷ امتیاز دارد و در جدول ۲۴ تیمی سوپرلیگ آرژانتین، یکی مانده به آخر است. pic.twitter.com/vaTTkhmALC

— Hiwa Yousefi (@YouHiwa) October 30, 2019

حالا فکر کنید مارادونا بچه قلعه گبری شهر ری بود. مثلاً اسمش جواد احمدی بود و پس از دوران بازی درگیر اعتیاد می‌شد.

اظهارنظرهای تند سیاسی مخالف روشن‌فکری می‌کرد. همسرش را طلاق می‌داد و با یک دختر جوان ازدواج می‌کرد.

در تمام تیم‌هایی که مربی‌گری می‌کرد افتضاح به بار می‌آورد. چه می‌کردیم؟ چگونه با او برخورد می‌کردیم؟

تمام آنچه بود را زیر پا می‌گذاشتیم و برای توجیه کار خود می‌گفتیم انسان از ریشه نسیان به معنای فراموشی آماده است.

آدم‌ها کلاً فراموش می‌کنند. فراموش می‌کنند که یک چهره ملی برای روی زبان انداختن نام آن ملت چه‌کارها کرده است.

فراموش می‌کنند و به راحتی تخریبش می‌کنند. فراموش می‌کنند و مسخره‌اش می‌کنند. او را هو می‌کنند و رها کن حیا کن می‌خوانند برایش.

اما گویا در جای دیگری از این کره خاکی آدم‌هایی هستند که فراموش نمی‌کنند.

گویا هستند مردمانی که قدر اسطوره‌شان را می‌دانند و سعی در چال کردن خطاهایش دارند نه چال کردن خودش.

چون چه بخواهند و چه نخواهد آن اسطوره به آن‌ها هویت بخشیده است. پس کنجد می‌خورند برای تقویت حافظه‌شان.

تا فراموش نکنند اسطوره‌شان چه‌ها کرده است. تا از یاد نبرند که می‌توانند چه استفاده‌هایی از اسطوره خود در جهان ببرند.

آری یا واقعاً انسان فراموش‌کار نیست یا آن‌ها که قدر اسطوره‌شان را می‌دانند انسان نیستند. فرشته‌هایی هستند روی کره خاکی.

پایان پیام