برخی هم‌وطنان عزیز ما با خود چه فکر می‌کنند؟ می‌دانید؟
پایگاه خبری گلونی سمیه باقری حسن‌کیاده: همه چیز در این جهان حرمت دارد؛ چه جاندار و چه به زعم ما بی‌جان.
از ذره‌ای خاک گرفته تا کوه‌های سر به فلک کشیده. از یک مورچه تا یک فیل. از یک قطره آب تا دریا دریا آب.
اصلا زنده‌تر از خاک و آب سراغ دارید مگر؟
مگر میشود آنچه که می‌رویاند و زندگی می‌بخشد زنده نباشد؟ مگر میشود بارید و زنده نبود؟ میشود مواج بود و مرد؟
اما میشود همان ذره‌های زنده را کشت. میشود زمین را خورد و حرام خورد. میشود خاک را نابود کرد و صدایش را هم در نیاورد.
میشود آب را کشت. میشود چشمه را مرداب کرد. میشود دریا را تبدیل به مرده‌ای متحرک کرد؛ این دقیقا همان کاری است که ما داریم با خزر می‌کنیم.
برخی هم‌وطنان عزیز ما با خود چه فکر می‌کنند؟ می‌دانید؟
خزر را آرام آرام می‌کشیم و چون مواج است فکر می‌کنیم که هنوز آنقدر جان دارد که باز بلای بیشتر بر سرش نازل کنیم.
ِآنقدر کیسه و بطری پلاستیکی و زباله در خزر ریخته‌ایم که در گلویش مانده است و در حال خفه شدن است.
چیزی هست که به خورد دریا نداده باشیم؟ مبلمان در دریا می‌ریزید؟ صندلی؟ منقل؟ سیخ؟
دو روز دیگر اگر یخچال ساید در این خزر مادر مرده پیدا کنیم عجیب نیست به خدا!
چقدر قی کند این دریا آنچه را که به جبر به خوردش داده‌ایم؟ چقدر برود و بیاید تا اضافه‌هایش را برگرداند؟
چقدر باران ببارد تا زندگی در رگ‌های بیمار خزر از حرکت نماند؟
دریا حرمت دارد، چون زندگی حرمت دارد، چون خالقش حرمت دارد. چون زنده است و زندگی می‌بخشد.
دریا دارد می‌میرد. شما را به خدا مواظبش باشید.
پایان پیام
کد خبر : 144519 ساعت خبر : 12:50 ب.ظ