مایوتیس انگشت دراز با پرواز شکار سریع
مایوتیس انگشت دراز با پرواز شکار سریع
به گزارش گلونی در کتاب اطلس پستانداران ایران که سازمان حفاظت از محیط زیست منتشر کرده است درباره‌ی مایوتیس انگشت دراز آمده است:
ویژگی‌های ظاهری: طول سر و بدن ۴۲ تا ۵۷ میلی‌متر، طول ساعد ۳۸ تا ۴۴ میلی‌متر، طول دم ۳۵ تا ۴۷ میلی‌متر و وزن ۷ تا ۱۰ گرم.
خفاشی با جثه متوسط و پاهای بزرگ و قوی و پوشیده از موهای زبر است.
سوراخ‌های بینی برجستگی محسوس دارند.
رنگ پرده‌های بال و موهای سطح پشتی بدن خاکستری و موهای سطح شکمی خاکستری روشن یا سفید است.
افراد نابالغ اندکی خاکستری‌ترند.
مایوتیس انگشت دراز
رنگ صورت قهوه‌ای مایل به قرمز، گوش‌ها و پرده‌ها خاکستری.
طول گوش‌ها متوسط است و به ۱۴ تا ۱۷ میلی‌متر می‌رسد.
گوشک نیزه‌ای و اندکی S شکل و بلندی آن تا نصف طول گوش است.
پرده‌های بال در بالای قوزک به ساق پا متصل می‌شود و درنتیجه کف پا آزاد است.
سطح پشتی و شکمی پرده میان‌رانی تقریبا تا وسط پوشیده از کرک است.
مهمیز مستقیم است و تا یک سوم پرده میان‌رانی امتداد می‌یابد.
ویژگی‌های زیستی: پرواز شکار سریع و چابک و معمولا در دایره‌های بزرگ با ارتفاع ۱۰ تا ۲۵ سانتی‌متر بالاتر از سطح آب انجام می‌شود.
طعمه‌ها با پا یا با انتهای پرده دم از سطح آب صید می‌شوند، اما حشرات را هنگام پرواز در هوا نیز می‌گیرد.
عمدتا از دوبالان (پشه‌کوره‌ها و پشه‌ها) و موبالان و در درجه بعد از نیم‌بالان (ساس‌های آبی)، پولک‌بالان و نازک‌بالان تغذیه می‌کند.
دست‌کم تا حدی ماهی‌خوار است و کپورهای دندان‌داری همچون ماهی پشه‌خوار از جنس Gambusia را صید می‌کند.
کلنی‌های دائمی با خوشه‌های متراکم تشکیل می‌دهد که اغلب با سایر خفاش‌های غارزی مشترک است.
زایشگاه‌های آن با ۳۰ تا ۵۰۰ فرد ماده در غارها تشکیل می‌شود اما در ایران اغلب به تعداد بسیار کمتر دیده می‌شود.
معمولا از نیمه اردیبهشت تا نیمه خرداد یک نوزاد به دنیا می‌آورد.
بین خوابگاه‌های تابستانی و زمستانی‌اش در فاصله‌های کوتاه یا متوسط مهاجرت می‌کند.
زیستگاه، پراكندگی و فراوانی
بر فراز تالاب‌ها و آبراهه‌ها (شامل آبگیرهای مصنوعی نظیر کانال‌ها و آ ب‌بندها) و همچنین گاهی در دریای آزاد خوراک‌جویی می‌کند.
بخشی از اوقات شکارش را در جنگل‌ها، بیشه‌ها و بوته‌زارها سپری می‌کند. عموما در غارهای طبیعی یا پناهگاه‌های زیرزمینی انسان‌ساخت و غار مانند که به آبگیرها نزدیک باشند می‌خوابد.
از سطح دریا تا ارتفاع ۹۰۰ متر و در ایران تا ارتفاع ۱۲۰۰ متر مشاهده شده است.
در ایران که در شرقی‌ترین حد گستره پراکندگی جهانی آن قرار دارد بسیار کمیاب است و تاکنون تنها از استان‌های زنجان، کرمانشاه، فارس و خوزستان گزارش شده است.
وضعيت حفاظتی: زیستگاه‌های خاصی را اشغال می‌کند و تمرکز جمعیت آن در زمستان موجب آسیب‌پذیری در برابر مزاحمت‌های انسانی می‌شود.
جمعیت آن در گذشته کاهش چشمگیری یافته و انتظار می‌رود که این کاهش در آینده نیز ادامه یابد.
از این رو در فهرست سرخ IUCN در گروه «آسیب‌پذیر» یا VU قرار گرفته است.
مهم‌ترین عواملی که آن را تهدید می‌کنند عبارتند از آلودگی آب، سدسازی و مزاحمت‌های انسانی در محل خوابگاه از طریق گردشگری، آتش‌سوزی عمدی و خرابکاری. در بیشتر کشورهای واقع در گستره پراکندگی‌اش بر اساس قوانین ملی و بین‌المللی حفاظت شده است.
حفاظت از کلنی‌های آن و بهبود کیفیت آب ضروری است.
پایان پیام
کد خبر : 200513 ساعت خبر : 2:30 ب.ظ