مایوتیس ژفروآ یا گوش بریده گونه‌ای غارزی
مایوتیس ژفروآ یا گوش بریده گونه‌ای غارزی
به گزارش گلونی در کتاب اطلس پستانداران ایران که سازمان حفاظت از محیط زیست منتشر کرده است درباره‌ی مایوتیس ژفروآ آمده است:
ویژگی‌های ظاهری: طول سر و بدن ۴۱ تا ۵۶ میلی‌متر، طول ساعد ۳۶ تا ۴۴ میلی‌متر، طول دم ۳۸ تا ۵۲ میلی‌متر و وزن ۷ تا ۱۵ گرم.
خفاشی با جثه متوسط و گوش‌هایی متوسط (۱۷ تا ۲۰ میلی‌متر) که تقریبا در ارتفاع دو سوم دارای یک بریدگی هستند.
مایوتیس ژفروآ یا گوش بریده
گوشک نوک‌تیز و بلندی آن از نصف بلندی گوش بیشتر است.
موها متراکم و انبوه و در سطح پشتی سه رنگ است: بن موها خاکستری، در وسط نخودی و نوک آنها قهوه‌ای-نارنجی.
موهای سطح شکمی خاکستری-زرد است.
رنگ صورت، گوش‌ها و پرده‌ها قهوه‌ای مایل به قرمز است.
مهمیز تقریبا تا نصف طول پرده میان‌رانی می‌رسد و در حاشیه آن موهای کوتاه و نرمی روییده است.
جثه نمونه‌های جنوب شرقی ایران کمی بزرگ‌تر و رنگ‌شان روشن‌تر است.
ویژگی‌های زیستی: نزدیک پوشش‌های گیاهی و همچنین درون تاج‌پوشش درختان شکار می‌کند.
طعمه‌هایش را عمدتا از روی شاخ و برگ برمی‌دارد. رژیم غذایی آن تخصصی است و بیشتر از عنکبوتیان، دوبالان (تقریبا فقط Muscoidea) و کرم حشره (پولک‌بالان) و پس از آنها از بالتوری‌ها و بیدها تغذیه می‌کند.
در خوابگاه تابستانی عموما با خفاش‌های نعل‌اسبی شریک می‌شود.
زایشگاه‌های آن از اردیبهشت تا شهریور با ۱۰ تا ۲۰۰ خفاش ماده تشکیل می‌شود.
در این هنگام ممکن است به شکل خوشه‌های بزرگی درآیند که از سقف آویزان می‌شود.
نرها عموما تک‌زی هستند.
بیشترین عمر ثابت‌شده آن در طبیعت ۱۸ سال است (اما تا ۲۲/۷ سال نیز گزارش شده است).
مهاجرت نمی‌کند و بیشترین جابه‌جایی ثبت‌شده برای آن ۱۰۵ کیلومتر است.
فاصله میان خوابگاه‌های تابستانی و زمستانی آن معمولا کمتر از ۴۰ کیلومتر است.
زیستگاه، پراكندگی و فراوانی
بر فراز بوته‌زارها و علف‌زارها خوراک‌جویی می‌کند.
در اصل گونه‌ای غارزی است که اخیرا به زندگی در زیرشیروانی ساختمان‌ها به عنوان خوابگاه تابستانی سازش یافته است.
برای زمستان‌خوابی به مکان‌های زیرزمینی نظیر غارها، تونل‌ها و زیرزمین‌ها می‌رود.
مناطق گرم با پارک‌ها، غارها و منابع آبی را ترجیح می‌دهد.
تا ارتفاع ۱۸۰۰ متر از سطح دریا گزارش شده است.
زایشگاه‌های آن معمولا به ارتفاع ۲۰۰ تا ۵۰۰ متر محدود می‌شود.
در ایران در زیستگاه‌های گوناگونی یافت می‌شود اما چندان فراوان نیست و تراکم آن همواره پایین است.
تاکنون از استان‌های اردبیل، خراسان رضوی، گلستان، مازندران، قزوین، مرکزی، کرمانشاه، فارس، هرمزگان، بوشهر و سیستان و بلوچستان و گزارش شده است.
وضعيت حفاظتی: جمعیت آن در دهه‌های گذشته دچار افت شدیدی شد اما اکنون احیا شده و روند آن پایدار است.
گستره پراکندگی این گونه وسیع است و گرچه رژیم غذایی آن بسیار تخصصی است به زیستگاه خاصی محدود نمی‌شود.
از این رو در فهرست سرخ IUCN در گروه «کمترین نگرانی» یا LC قرار گرفته است.
فعالیت‌های کشاورزی و تخریب و مزاحمت در خوابگاه روی جمعیت این گونه تاثیر دارد.
در بیشتر کشورهای واقع در گستره پراکندگی‌اش بر اساس قوانین ملی و بین‌المللی حمایت می‌شود.
پایان پیام
کد خبر : 200520 ساعت خبر : 4:00 ب.ظ