درختان کهنسال ایران در گفت‌وگو با حمید کریلی

درختان کهنسال ایران در گفت‌وگو با حمید کریلی

به گزارش گلونی استاد حمید کریلی، در یک گفتگوی زنده اینستاگرامی با رضا علی اصل، پرنده‌شناس و فعال محیط زیست، درباره درختان کهنسال و سریال مستند درختان کهنسال ایران، صحبت کرد.

حمید کریلی سال‌هاست مدیریت هنری مجله دنیای تصویر و جشن حافظ را بر عهده دارد و به عنوان طراح پوستر و عنوان‌بندی در سینمای ایران فعالیت داشته است.

درختان کهنسال ایران

 نماشای گلونی را دنبال کنید

درختان کهنسال گاهی عمری در حدود یک قرن یا حتی بیشتر دارند.

یعنی علاوه بر دوران حکومت پهلوی اول و دوم، احتمالاً آخرین روزهای حکومت قاجار را هم دیده‌اند.

فراز ونشیب‌های تاریخ، جنگ و قحطی، خوشی و ناخوشی، تابستان خشک و زمهریر زمستان را از سر گذرانده و رسیده‌اند به امروز، اینجایی که ما ایستاده‌ایم.

فرقی می‌کند یک چنار سر به فلک کشیده یا یک افرای جان‌سخت دلربا، درختان کهنسال نمادی هستند از ریشه کهن و یادگاری از روزهای گذشته این سرزمین.

میراثی که این روزها به ویژه در شهرهای بزرگ حال‌شان خوب نیست و نشان می‌دهند امانت‌داران خوبی نبوده‌ایم و هوای‌شان را نداشته‌ام.

طبیعت ایران

مستند درخت کهنسال تلاشی است برای شناسایی و معرفی این یادگاران کهنسال در چهار گوشه خاک ایران.

از دهبندان تا شیروان، از سیستان و بلوچستان تا آذربایجان.

از بنه و بلوط گرفته تا سرو و چنار و ارس.

این کهنسالان سبز نمادی هستند از اصالت و وقار. از ایستادگی و مقاومت.

از اینکه تماشای نسل‌های مختلف کار آنهاست.

از اینکه ما درخت‌ها را می‌بینیم و آنها بی ما نگاه‌های بسیاری را به جان خریده و می‌خرند.

همین که این درختان با هر سختی، در پهنه این خاک دوام آورده و به امروز رسیده‌اند، تلنگری است بر ما که میراث‌دار سبزی و زیبایی باشیم.

حواس‌مان به حال خوش زندگی و تنفس سبز امید باشد.

مجموعه درخشان حمید کریلی در ستایش درختان کهنسال ایران با مشاورت علمی مصطفی خوشنویس تهیه شده و از شبکه مستند پخش خواهد شد.

شاید باورش سخت باشد اما در ایران ما با وجود همه دهن‌کجی‌های خشکسالی و ظلم ما به محیط زیست، همچنان بیش از دوهزار پایه درخت کهنسال زیست می‌کند.

گنجینه‌ای که بیش از دو برابر مجموع درختان کهنسالی است که در اروپا وجود دارد.

و این یعنی ما حال‌مان با درخت‌ها خوب بوده و درخت‌ها تا بوده در این سرزمین حرمت داشته‌اند.

حرمتی که همچنان باید در پاسداشت آن کوشید و گنجینه‌ای که باید برای نسل‌های نیامده، مراقبت کرد.

پایان پیام