مبارزه با گداپروری، فریب یا واقعیت؟
به گزارش پایگاه خبری گلونی، اگر در سطح شهر خرم‌آباد یک مسافت چند صد متری را پیاده طی کنید محال است که چند گدا، چند ترازو و یا فرد کثیف و ژولیده‌ای را که رهگذران را یاد مجنونِ نظامی گنجوی می‌اندازد، نبینید.
عوامل و دلایل این پدیده هم بارها گفته شده است و چه دلیل بالاتر از اینکه خرم‌آباد تبدیل به شهری ۵۰۰ هزار نفری شده است ولی امکانات یک شهر ۲۰۰ هزار نفری را هم ندارد. شهری که در آن تولید و صنعت تقریبا متوقف شده است و و معدود کارگاه‌های تولیدی آن نیمه ورشکسته و یا با کمک‌های بانکی سرپا هستند.
خرم‌آباد شهر محرومی‌ست و با حلوا حلوا کردن هم دهان شیرین نمی‌شود. انکار این موضوع تغییری در وضعیت ایجاد نمی‌کند بلکه با سرپوش گذاشتن روی مشکلات و مخفی‌کاری از حل این معضلات جلوگیری می‌کنیم. محرومیت مالی آغاز ناهنجاری‌های اجتماعی است و تکدی‌گری هم نمونه بارز آنهاست.
اما نکته‌ای که از مدتی قبل آغاز شده است و در صداوسیما و برخی از نشریات و فضای مجازی لرستان تبلیغ می‌شود این است که باید فرهنگ‌سازی شود تا شهروندان به متکدیان سطح شهر کمک نکنند. حیدری رئیس بهزیستی لرستان در تاریخ ۱۵/۳/۹۵ با اطمینان کامل در رسانه ملی همه این متکدیان و کارتن‌خواب‌های خرم‌آباد را دروغین می‌داند و عضو گروه‌های مخوف که از احساسات مردم سوء‌استفاده می‌کنند.
برای حرف‌های خود هم پای مهربانی و رقیق‌القلب بودن ما لرها را به میان معرکه می‌کشد تا سند هم رو کرده باشد. چند گفت‌و‌گوی گزینش و از پیش طراحی‌شده با شهروندان هم کار را برای سازندگان این برنامه‌ها تمام می‌کند تا بگویند که نظر مردم هم همان نظر ماست. در چند مورد، شهروندان مذکور دقیقا کلمات گزارشگر را تکرار می‌کردند.
هیچ آدم معقولی با گداپروری موافق نیست ولی گاهی از آن طرف بام می‌افتیم. تولید این برنامه‌ها و تبلیغ اینچنین افکاری، نعل وارونه زدن مدیران است برای رد گم‌کردن و شانه خالی‌کردن از تامین مالی محرومین جامعه. چطور می‌شود دل داشت و بی‌خیال از کنار خردسالانی رد شد که التماس می‌کند برای کشیدن وزن؟ و یا پیرزنانی که گوشه گوشه‌ی خیابان‌های شهر نشسته‌اند و تقاضای پول خورده‌ای از عابران دارند؟
البته وجود گروه‌هایی که برای گدایی، زن یا بچه اجیر می‌کنند یک واقعیت غیرقابل انکار است و اگر هم این گروه‌های سوء‌استفاده‌گر در شهر فعالیت دارند باز هم ایرادی به مردم وارد نیست. چراکه وظیفه نهادهای انتظامی است تا این گروه‌های تبه‌کاری را پیدا کرده و از بین ببرند.
ولی نکته اینجاست که تعداد متکدیان به قدری زیاد است که این صحبت‌ها شبیه شوخی است تا بیان واقعیت. در خیابان‌های خرم‌آباد بیشتر از هرچیزی که در یک شهر باید به چشم بیاید کودکانی دیده می‌شوند که کنار خیابان نشسته‌اند و هر چند قدم یک ترازو گذاشته‌اند. تعداد آنقدر بالاست که اگر همه عابران هم خود را وزن کنند باز هم به تعدادی از ترازوها نصیبی نمی‌رسد. و یا زنان زیادی که بچه‌ای بغل کرده و با حال نزار عابران را نگاه می‌کند.
برخی روشنفکرنما! هم با پیروی از این سخنان، آن ضرب‌المثل معروف را یادآوری می‌کنند و داد سخن می‌دهند که نباید به این افراد ماهی داد، بلکه باید به آنها ماهیگیری یاد داد. اما نمی‌گویند وقتی رودخانه‌ای نیست باید از کجا ماهی گرفت.
وقتی می‌شود که شهروندان را از کمک به گداهای خیابانی منع کرد که نهادهای مربوط و در راس آنها کمیته امداد و سازمان بهزیستی سعی در پوشش همه محرومان داشته باشند و امکانات حداقلی را برای آنها فراهم کنند. مدیری که نتوانسته در شهری به جمعیت خرم‌آباد یک گرم‌خانه مختصر بسازد تا جوابگوی این‌همه کارتون‌خواب باشد چگونه با یک چهره متفکر و حق به جانب در صفحه تلویزیون ظاهر می‌شود و اینگونه ادعاهایی که ویژه دنیای مدرن است را رسانه‌ای می‌کند.
بهتر است این مسئولان جواب دهند کارتون‌خواب‌هایی که با چهره‌ای کثیف و موهای ژولیده که مطمئنا ناقل انواع بیماری‌های واگیر هستند و همگی فارسی حرف می‌زنند از کجا به این شهر آورده شده‌اند و چگونه است که شهر ما باید میزبان این افراد باشد؟ آیا درست است که این افراد، بیماران روانی هستند که از چند شهر بزرگ کشور به این شهر آورده شده‌اند؟
کشور ما از نظر تامین اجتماعی و سطح مطلوب زندگی در وضعیت خوبی نیست. اینگونه افاضات مختص کشورهایی است که با سطح درآمد بالا و رفاه نسبی سعی دارند چهره شهرها را از وجود متکدیان خالی کنند نه شهری مانند خرم‌آباد که درصد بالایی از جمعیت آن در محرومیت کامل به‌سر می‌برند. مدیریت مربوط به شهر خرم‌آباد، از استانداری و شهرداری گرفته تا نهادهای حمایتی نمی‌توانند با حرف، چهره محرومیت را از این شهر پاک کنند. حتی اگر خانه‌های کوی علی آباد و گل سفید را خراب کنند تا زشتی این خانه‌ها فعالیت‌های شبانه‌روزی آنها را زیر سوال نبرد. یا در مسیر دید مسافران و در مقابل محله‌های کوروش و کرگانه پارک بسازند و یا درخت بکارند تا چهره واقعی شهر پیدا نباشد.
نباید عواطف و محبت مردم را با این صحبت‌ها از بین برد. بی‌اعتمادی هر روز در جامعه گسترش پیدا می‌کند و این اقدامات بیش از پیش به آن دامن می‌زند. اگر کاری برای محرومیت‌زدایی نمی‌کنیم، دست‌کم با القای این توهمات، شهروندان را هم از کار خیر بازنداریم.
پایان پیام
گزارشگر: محمد پورخداداد
کد خبر : 20825 ساعت خبر : 11:18 ب.ظ