پیکرک رزمی کار ایران باستان راوی در هم آمیختگی ایران و یونان است

در ۲ آذر ۱۴۰۰ 0

به گزارش گلونی تاریخ با شکوه سرزمین‌مان ایران، درمان است. درمان تمام خود کوچک‌بینی‌هاست.

کودکانی که با شنیدن قصه‌های اساطیری رستم و آرش بزرگ شوند و نوجوانانی که نیاکان خود را کوروش و اردشیر بدانند، هیچگاه به کم قانع نخواهند شد و احساس حقارت در دل‌شان جایی نخواهد داشت.

روزهای یکشنبه و سه‌شنبه برگی از تاریخ پرافتخار ایران‌مان را در گلونی مرور خواهیم کرد.

قسمت دهم- پیکرک رزمی کار ایران باستان

پنجه در پنجه انداختن، دست بر دوال کمر حریف بردن، در بازی چوگان چالاک و بی‌پروا تاختن، تیر و پیکان آتشین به سوی دشمنان پراندن و چکاچک شمشیرها و گرزها در سکوت دشت‌ها برخاستن، در دنیای باستان و اساطیری ایران‌زمین بسیار آشناست و هرکدام از ما بارها پای داستان‌های اینچنینی نشسته‌ایم و حظ برده‌ایم.

اما این‌بار قصه اساطیری را نقال پیر و خوش‌سخن، نقل نمی‌کند.

راوی داستان، پیکرکی است به بلندای ۵/۹ سانتی‌متر با پاهای باز و دست‌هایی که گارد دفاعی گرفته‌اند و بدنی که کمی چرخانده با شالی که به دور کمرش بسته است. گویی رزمی‌کاری حرفه‌ای با فنون خاص خودش، آماده هماورد می‌شود.

پیکرک رزمی کار ایران باستان

محسن ظهوری از عصر ایران گزارش می‌دهد:

نماشای گلونی را دنبال کنید

پیکرک را «مهدی رهبر» در سال ۱۳۸۴ از معبد «لائودیسه» در نهاوند یافت.

یادگاری از سلسله‌ سلوکیان که پس از سقوط همخامنشیان توسط وارثان اسکندر مقدونی بنیانگذاری شد.

یعنی دقیقاً‌ همان زمانی که فرهنگ و هنر ایران و یونان با هم درآمیخت. پیکرک نیز به خوبی راوی آن هم‌آمیختگی است.

آرایش موهایش، ما را به یاد فرهنگ یونان و دوره سلوکیان در ایران می‌اندازد.

پیکرک معبد لائودیسه یک همتا هم دارد. به بلندای حدوداً ۵ سانتی‌متر با همان پاهای باز و حالت نبرد اما در این یکی، پیکرک، پوششی ندارد و دست چپ را بر زانوی چپ و دست راست را بالای زانوی راست نگه داشته است.

آن را در سال ۱۳۲۹ «رومن گیرشمن» در شوش و در نزدیکی کاخ داریوش کشف کرد.

از آنجا که مورخین باستان همچون هرودوت، کتزیاس، گزنفون و دیگران، در نوشته‌های خود درباره ورزش‌ ایران در دوره هخامنشی، ‌اشاره‌ای به ورزش‌های رزمی نکرده‌اند، می‌توان احتمال داد که هر دو پیکرک نهاوند و شوش، حکایت از نوعی ورزش رزمی دارند که احتمالاً در دوره سلوکیان از یونان وارد ایران شده است.

با این وجود «مالکوم کالج» در کتاب «پارتیان» این احتمال را نیز داده است که این نوع پیکرک‌ها در دوره اشکانیان یعنی بعد از سلوکیان که عمدتاً طبقات بالادست جامعه به هنر یونانی اهمیت بیشتری می‌دادند، ساخته شده باشد.

به هر حال پیکرک‌هایی که در ۲۲۰۰ سال گذشته در ایران عزیزمان ساخته و نگهداری شده‌اند، نشان از نوعی ورزش رزمی دارد که امروز روز چیزی زیادی از آنها نمی‌دانیم.