روایت مستند فیلم مستند جانگو و جانگو، سرجیو کوربوچی
روایت مستند فیلم مستند جانگو و جانگو، سرجیو کوربوچی
به گزارش گلونی این اثر را از میان فیلم‌های پانزدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم مستند ایران انتخاب می‌کنم و از آنجایی که کد خبرنگاری برخطم نیز با اتمام جشنواره دارد می‌سوزد، دلم نمی‌خواهد کاری را از دست بدهم.
در میان فیلم‌ها به مستند جانگو و جانگو-سرجیو کوربوچی می‌رسم. نامش کنجکاوم می‌کند. نخست چیزهایی درباره‌اش می‌خوانم، سپس بی‌درنگ کلیک می‌کنم.
تیتراژ می‌آید، کارگردان لوکا رئا، ساخته کشور ایتالیا در سال دو هزار و بیست میلادی به مدت نود و هفت دقیقه.
با افرادی در مستند گفتوگو می‌شود که بیننده ایشان را می‌شناسد و نمی‌شناسد: روجرو دئوداتو کارگردان و بازیگر ایتالیایی، فرانکو نِرو بازیگر ایتالیایی فیلم جانگو و کوئنتین تارانتینو کارگردان، بازیگر و فیلنامه‌نویس آمریکایی که محوریت گفتوگو با اوست.
اساساً هیچ‌وقت علاقه‌ای به سینمای وسترن نداشته‌ام. اما زهی خیال باطل که نمی‌دانستم چه چیزی انتظارم را می‌کشد!
این مستند، پرتره کارگردانی است که سال‌ها همه تمرکزش را برای ساخت فیلم‌های ژانر وسترن ایتالیایی گذاشت!
این مستند با مقدمه‌ای از فیلم روزی روزگاری در هالیوود ساخته کوئنتین تارانتینو و با بازی آل پاچینو و لئوناردو دی‌کاپریو شروع می‌شود و در هفت فصل تا پایان ادامه پیدا می‌کند؛ مقدمه: روزی روزگاری، فصل اول: سرجیو دیگر، فصل دوم: موج جدید در وسترن، فصل سوم: دسته‌ی وحشی، فصل چهارم: برای خشونت، فصل پنجم: قهرمانان، فصل ششم: سایه و روشن
و فصل هفتم: آخرین انقلاب.
ضرباهنگ فیلم کند و خسته‌کننده است. این حس خود به خود بر من تحمیل می‌شود.
علاوه بر پخش بخش‌های متعدد گفتوگو با میهمانان که ابتدا با تارانتینو شروع و با او هم تمام می‌شود، تقریباً تمام آثار سرجیو کوربوچی کارگردان شهیر ایتالیایی در بخش‌های متعدد و فراوان در حین فیلم مستند از ابتدا تا پایان پخش می‌شود، فیلم‌هایی نظیر: متخصصان ۱۹۶۹، نبرد تیتان‌ها ۱۹۶۱، خشت مینه‌سوتا ۱۹۶۴، سکوت بزرگ ۱۹۶۸، جانگو ۱۹۶۶، مزدور ۱۹۶۸، ناواجو جو ۱۹۶۶، سه حرفه‌ای ۱۹۷۰، سانی و جِد ۱۹۷۲ و همچنین فیلم‌های روزی روزگاری در هالیوود ۲۰۱۹ و جانگوی رها شده ۲۰۱۲ اثر تارانتینو که مستند با این دو فیلم شروع و پایان می‌یابد.
همه اسامی را به دقت دیده و یادداشت برمی‌دارم.
آنچه مستند جانگو جانگو می‌گوید، مقایسه موازی دو اثر از سرجیو کوربوچی و تارنتینو با همین نام مشترک است.
تمام فیلم‌های کوربوچی بدون استثنا در ژانر وسترن ایتالیایی و سرشار از خشونت هستند تا جایی که تارانتینو درباره او می‌گوید: «از تمام کارگردانان فیلم‌های وسترن، کوربوچی بی‌رحم‌ترین غرب را خلق کرده است؛ بی‌رحم‌ترین، بدبینانه‌ترین و به طور غیر واقعی عجیب و غریب! در فیلم کوربوچی هیچ تضمینی برای در امان بودن هیچ‌کس وجود ندارد. قهرمان ممکن است آخر فیلم بمیرد همانطور که بقیه افراد می‌توانند بمیرند!».
به عقیده تارانتینو، کوربوچی دومین کارگردان برتر وسترن‌های ایتالیایی بعد از سرجیو لئونه است.
نمی‌دانم بعد از پانزدهمین جشنواره بین‌المللی مستند ایران، این فیلم را چگونه می‌شود تماشا کرد اما اگر به سینمای وسترن علاقه دارید، پیگیر این اثر باشید.
این مستند یک جوری است که انگار در پشت صحنه، کارگردان‌ها به سبک سینمای وسترن به جان هم افتاده‌اند. چیز اندکی شبیه آن سلمانی که در وقت بیماری به جان موهای خودش (یا خودشان) می‌افتاد!
نقد سایر فیلم‌های داخلی و خارجی را در این لینک بخوانید.
پایان پیام
نویسنده: ملیکا طاهری عطار
خرید عروسک از سایت‌های معتبر با کد تخفیف گلونی
کلیک کنید
کد خبر : 258005 ساعت خبر : 5:43 ب.ظ