لذت دیدن یک آگهی استخدام

به گزارش پایگاه خبری گلونی،‌ رئیس سازمان امور اداری و استخدامی کشور گفت: «امسال حدود ۱۱ هزار نفر در ۱۵ دستگاه اجرایی استخدام خواهند شد که بیش از پنجاه درصد این استخدام‌ها مربوط به وزارت آموزش و پرورش است.» خبرهای استخدام همیشه انرژی بخش هستند، حتی اگر مخاطب خاصش تو نباشی. انگار باعث می‌شوند دوباره رؤیا ببینی و جلوی همه آنهایی که منقد سیستم آموزشی دانشگاه هستند بایستی.

حتی اگر این اعداد و ارقام نتواند جلوی سونامی بیکاری جوانان بایستد. فراخوان‌های استخدام یک اشکال بزرگ دارند، آنها محرمانه هستند، در تربیون‌های رسمی به‌صورت محدود تکرار می‌شوند یعنی برای از دست ندادن این فرصت‌ها باید منبع خبرتان را از روابط‌عمومی‌ها انتخاب کنید. روابط عمومی سازمان برنامه و بودجه، روابط عمومی وزارت آموزش و پرورش و روابط عمومی وزارت بهداشت و روابط عمومی شرکت نفت. بانک‌ها هم که ساز خودشان را می‌زنند؛ اما مشکل بیکاری با این فراخوان‌ها حل نمی‌شود، شانس بیاورید و در برنامه استخدامی آنها بودجه کافی در نظر گرفته‌شده باشد.

پیدا کردن آگهی استخدامی که هنوز اعتبار دارد، گذشتن از خان اول هفت خان رستم استخدام است. متولیان برگزار این آزمون‌ها اغلب موازی کاری می‌کنند تا در هزینه‌ها صرفه‌جویی کنند. البته این موازی کاری باعث می‌شود جواب انتقاداتتان را به موقع نگیرید، یعنی هممان چند سازمان متولی برگزاری این آزمون‌ها هستند اما پاسخگو نیستند. استخدام برای همه ما یعنی رسیدن به نقطه ثبات در شغل و حرفه‌مان. بعد از آن می‌توانیم با تمرکز بیشتری از دانش‌مان استفاده کنیم. هنوز بعد از سال‌ها رویه استخدام در کشور با مشکل اساسی کاغذبازی روبرو است. شما بعد از استخدام آنقدر در چرخه کاغذبازی‌های مختلف گرفتار می‌شوید که لذت گذشتن از خان اول را درک نمی‌کنید.

برای همین قراردادهای عجیب‌و غریب استخدامی را امضا می‌کنیم. قراردادهایی با دوران کارآموزی نامحدود و بیمه‌های نصفه و نیمه. استخدام‌های آموزش و پرورش را باید جدی گرفت. تغییر زیرساخت‌های نظام آمورزشی، چالش استخدام را در این حوزه پررنگ‌تر کرده. وجود حق‌التدریس‌هایی با سابقه آموزش چندین ساله این حقیقت را نشان می‌دهد که فرصت‌های مطالعاتی برای استفاده از پتانسیل این افراد در نظر گرفته نشده، بعضی از استخدام‌ها مثل یک‌جور از سر باز کردن یک تکلیف اداری است، پایان باز آنها بیشتر از هر قرارداد موقتی آدم را می‌ترساند.

پایان پیام