خنداننده شو ۲

 اجرای محمدجواد رضایی را می‌شود از دیدگاه حرفه‌ای بررسی کرد. اما بگذارید از زاویه روانشناختی به سوژه این شرکت‌کننده در خنداننده شو ۲ نگاه کنیم.

سهیل غلامرضاپور هم مثل بسیاری دیگر از شرکت‌کننده‌ها از لهجه و گویش محلی خود استفاده کرد و در این امر موفق بود. او در اجرایش هم از ترانه استفاده کرد، هم برخی اشعار سپید را نقد کرد و هم در جلب نظر مخاطبان موفق بود.

بیتا پورحسینی استیج را می‌شناسد. جنس اجراهایش مورد پسند تماشاگر است. تمرکزش را در طول اجرا از دست نمی‌دهد و روی اجرای تم خاصش اصرار دارد.

«تکرار» یکی از فنون طنزنویسی است و گویا رضا نظری از این فن آگاه است. چرا که در جایی دیگر، شوخیِ «با دست با دست صحبت نکن» را تکرار کرد و از مخاطب خنده گرفت.

در مجموع می‌توان گفت ابوطالب حسینی این هنر را نشان داد که می‌تواند با سادگی اجرا و بدون استفاده از ادا و حرکات اضافی، اجرای خوبی داشته باشد.

سئوال این است ساره رشیدی قرار است تم امپراطور کوزکویی خود را تا پایان استندآپ حفظ کند یا قرار است قالب‌های متفاوتی را امتحان کند. هرچند که این قالب قبلاً امتحان خودش را پس داده است.

نقد استندآپ کمدی‌های خنداننده شو ۲ را در گلونی بخوانید.

از نقاط قوت اجرای مهسا آقادادی می‌توان به انرژی بالا و قدرت انتقال مفاهیم اشاره کرد. هرچند که از کاراکترش خیلی راضی نبود.