شاهنامه به روایت مسکوب

در حماسه شاهنامه فردوسی گفتار در خدمت کردار است و گفتگو یا در گرماگرم کردار رخ می‌دهد و یا پیش‌در‌آمد آن است.
ادامه مطلب ...

اوست که تافته بخت و سرنوشت ما را مدام می‌بافد و می‌شکافد بی‌آنکه بدانیم چرا. می‌توان گفت که این جنبه از تفکر فردوسی در خیام به نهایت خود می‌رسد.
ادامه مطلب ...

شاهنامه فردوسی بازتاب‌دهنده چندین دوره ناکامی تاریخی ایرانیان است. خاطره این گذشته بزرگ پرفرازونشیب در دوره فردوسی کاملاً زنده بود.
ادامه مطلب ...

در اندیشه فردوسی شناخت خدا فراتر از توانایی ادراک ماست، تا چه رسد به همنشینی و گفتگو با او. شناخت خدا در اندیشه فردوسی
ادامه مطلب ...

در زبان یونانی شاعر به معنای آفریننده است، (از واژهpoësis به معنای آفرینش). در زبان ما. جهان در اندیشه شاعر شاهنامه.
ادامه مطلب ...

کار شاعر، در آفرینش شاعرانه، پیروی از کار خداست. او نیز آفریننده سخن، ودراین مقام آفریننده چیزها و شناسای جهانی است که برمی‌سازد.
ادامه مطلب ...

یکی از سرچشمه‌های تنش درونی فردوسی در بینش اوست از خدایی دوگانه: اهورامزدا و زروان. او تلاش می‌کند این هر دو خدای را در درون خود یکی کند.
ادامه مطلب ...

فردوسی مورخ نیست بلکه شاعر است، شاعری که موضوع کارش تاریخ است. چرا برخی داستان‌ها در شاهنامه فردوسی نیست.
ادامه مطلب ...

زمان در اسطوره و حماسه، زمانی است مقدر، زمانی که با کیفیت یکسان و بدون تحول جریان دارد.
ادامه مطلب ...

شاهنامه همه آنها هست و هیچ‌کدام از آنها نیست. یک چیز نو است، یک حاصل تازه! شاهنامه و سرچشمه‌های باور فردوسی.
ادامه مطلب ...

در تصور فردوسی از خدا ما شاهد بروز عقاید زروانی، اهورایی و الهی هستیم. و همین باعث تناقض در فکر اوست. تناقض در اندیشه فردوسی
ادامه مطلب ...

در اساطیر ایرانی و در دین مزدیسنی، انسان دیرتر از موجودات دیگر آفریده می‌شود. در مقدمه شاهنامه نیز همین باور از آفرینش انسان را می‌بینیم. ویژگی اندیشه ایرانی
ادامه مطلب ...