زروان

اوست که تافته بخت و سرنوشت ما را مدام می‌بافد و می‌شکافد بی‌آنکه بدانیم چرا. می‌توان گفت که این جنبه از تفکر فردوسی در خیام به نهایت خود می‌رسد.