مرغابی ها

نسبت به سایر غازها بیشتر کفه‌های گلی وسیع و کم عمق دریاها، خليج‌ها و مناطق بين جزر و مدی را ترجیح می‌دهد. غاز گردن سیاه یک بار در ایران دیده شده است.

بزرگترین غاز با بدنی به رنگ خاکستری قهوه‌ای، سر بزرگ، منقار قوی و گردن به نسبت کلفت است. غاز خاکستری و دلبستگی به زیستگاه.

اطراف قاعده منقار سفید است که تا تارک سر امتداد می‌یابد. غاز پیشانی سفید کوچک با پروازی چابک تر و پرصداتر از غاز پیشانی سفید.

غازی متوسط جثه و تا حدی شبیه به «غاز پیشانی سفید کوچک» به نظر می‌رسد. غاز پیشانی سفید گروه های بزرگی را تشکیل می‌دهد.

به صورت سرگردان در فصل زمستان در شمال و شمال شرق ایران حضور پیدا می‌کند. نوک منقار تیره و پاها نارنجی هستند. غاز پا زرد گردنی کشیده و پروازی پر صدا دارد.

در زمستان دریاچه‌ها، تالاب‌ها، آب‌بندان‌ها، رودخانه‌ها و علفزارهای سیلابی مجاور مزارع غلات را ترجیح می‌دهد. قوی کوچک شبیه و کوچکتر از قوی فریادکش است.

منقاری قوی دارد که ثلث جلویی آن سیاه و مابقی زرد است. پاها نیز سیاه هستند. قوی فریادکش گستره وسیعی را به عنوان زیستگاه انتخاب می‌کند.

در آب‌های کم عمق با معلق زدن و فرو بردن نیمه جلویی بدن درون آب به تغذیه از گیاهان آبزی می‌پردازد. قوی گنگ زیباترین تصویر را از عشق می‌سازد.