اینجا همیشه روز رشت است

اینجا همیشه روز رشت است

پایگاه خبری گلونی امیر پَروَسنان: فکرش را بکنید؛ رشت باشد و باران باشد و آدم‌هایش! آن هم توی روزی که به نام رشت انتخاب شده و آسمان این شهر لبخند بزند به مردمی که اولین تیا‌تر ایران را داشتند. شهری که ۴۲۰ سال پیش به عنوان مرکز استان گیلان برگزیده شد و اصلا نیازی به شمردن و نام بردن نویسندگان و شاعران و خوانندگان و هنرمندانش نیست. چرا که رشت همیشه یک جور دیگر فکر می‌کرده و هنوز هم!

حالا بعد از گذشت این همه سال و بعد از سال‌ها که شاه عباس اولین تیا‌تر را در این شهر به نمایش گذاشت، ۴۲ گروه مختلف تیا‌تر به خیابان آمدند و برایشان توفیری نداشت که دوازدهم دی‌ماه ۹۴، آسمان رشت بارانی نبود و پروژه پیاده‌راه شهرداری رشت چند روز به اتمامش مانده است. ۴۲ گروه مختلف تیا‌تر فقط برای یک نام به خیابان آمدند و گوشه‌ای از فرهنگ این شهر را به نمایش گذاشتند تا خیلی‌ها بدانند رشت چه بوده و اگر بخواهند، مردمش چه خواهند کرد!

اینجا همیشه روز رشت است

فکرش را بکنید که وقتی زن‌ها اجازه بازی روی صحنه را نداشتند، مجمع فرهنگی و هنری پیک سعادت نسوان به همت «ساری امانی» در رشت تاسیس شد و اولین نمایشنامه را در ۲۵ اسفند ۱۳۰۲ با عنوان «عروسی دختر فروشی» در پنج پرده در تماشاخانه «اولوش بیک» روی صحنه برد. مردمی که هنر و فرهنگ در خونشان بود و انگار دروازه اروپا بودن فقط به اسم نبود. تازه‌ترین و اولین هنرهای روز جهان ابتدا به اینجا وارد و بعد شاید به پایتخت صادر می‌شد.
اصلا بگذریم از اولین شعبه بانکی ایران (بانک سپه) در ابتدای سال ۱۳۰۴ شمسی یعنی چیزی حدود ۹۰ سال پیش و بگذریم از تاسیس اولین کتابخانه ملی در سال ۱۳۰۶ شمسی به وسیله محمدعلی تربیت و بگذریم از اولین اتوبوسی که به ایران قبل از سال ۱۲۹۰ شمسی وارد شد و بگذریم از اولین راه‌آهن ایران که در مسیر بندرانزلی به پیربازار و رشت بود و بگذریم از اولین داروخانه شبانه‌روزی ایران و اولین خانه معلولین و سالمندان و بسیاری دیگر از اولین‌ها که در این شهر پا گرفت.
حالا اگر رشت هنوز‌‌ همان است که سال‌ها پیش بوده، به حرمت مردمش است و فکری که روشن است. اگر رشت هیچ‌وقت از تک و تا نمی‌افتد و حتی اگر درخت‌هایش را بکنند، خودش یک جای دیگر درختی می‌رویاند، به حرمت همین مردم است. امروز روز رشت بود و برای رشتی‌های دور از دیار، یعنی بُغضی که ساده نمی‌شود بلعید! روزت مبارک، شهر خوب من!

پایان پیام