ماه عسل ایرانی نیست
ماه عسل ایرانی نیست
به گزارش پایگاه خبری گلونی، پیام فروتن، استادیار دانشکده هنرهای نمایشی و موسیقی پردیس هنرهای زیبا دانشگاه تهران در مورد رویکرد برنامه ماه عسل که به سبک تاک شوهای غربی آن را تشبیه کرده است؛ در یادداشتی که در صفحه اینستاگرام خود منتشر کرد، نوشت:
مارک ورنون مینویسد: “در جنوبیترین نقطه پل لمبت در لندن، رشته ساختمانهایی هست که از شیشه ساخته شدهاند. دیوارهای این ساختمانها همه شفافاند؛ میتوانید داخل همه اتاقها را ببینید و هرکاری که ساکنانشان انجام میدهند مستقیما زیر نگاهتان است.”
ماه عسل ایرانی نیست
ورنون، نمیتواند حیرت خود را نسبت به دیدگاه مردمی که به راحتی در این آپارتمانها زندگی خود را در معرض دید همه قرار میدهند پنهان کند. بیایید از انگلستان به شرق و به ایران خودمان بازگردیم. فرهنگ ایرانی، فرهنگ ملاحظه، حرمت و استتار است. معماری ایرانی نیز با اندرونی و بیرونی خود از همین ویژگی تبعیت میکند. ایرانی هیچگاه رازها و اسرار زندگی خود را بر ملا نمیکند. شاید این اصل از مأخوذ به حیا بودن یا آسیب پذیر بودن این قوم ناشی میشود. به هر روی ایرانی هیچگاه زندگی خود را در بوق و کرنا نمیکند. حالا برنامهای از سیما تلاش دارد تا بر خلاف روحیه ایرانی عمل کند و به شیوه تاک شوهای غربی برای خود مخاطب دست و پا کند. جالب اینجاست که تمهید تولید این برنامه ترویج معنویت و اخلاق است. در حالی که بدیهیترین اصل اخلاقی و روانشناسی یعنی “حرمت” و عدم ابراز عمومی گناه را نادیده میگیرد. به راستی چه دلیلی وجود دارد تا خصوصیترین دلیل طلاق یک زوج ایرانی (که ظاهرا غیر اخلاقی نیز بوده است) رسانهای شود و حریم خصوصی دو نفر بدینگونه زبانزد کوچه و خیابان شود؟! آیا این دو نفر دیگر قرار نیست در جامعه اطراف و اقوام خود زندگی کنند؟! و آیا مخاطب شریف و با حیا با تماشای چنین صحنههایی معذب نمیشود؟! در جایی که تلویزیون مدام با شعار ترویج شیوه زندگی ایرانی اسلامی بر همه ارکان و تولیدات خود نظارت سرسختانه میکند، آیا ماه عسل را می توان یک برنامه منطبق با فرهنگ ایرانی دانست؟!
عضو اینستاگرام گلونی شوید و اخبار روز ایران و جهان را دنبال کنید.
پایان پیام
کد خبر : 43757 ساعت خبر : 6:40 ق.ظ
مطلب اراىه شده گنگ و نا مفهوم است. افراط و تفریط در این نوشته موج می زند. شاید من طرفدار این برنامه نباشم ولی تحلیل شما متعصبانه است. نویسنده هنوز در جستجوی اندرونی و بیرونی است. حرف ها باید زده شود. تابوها باید بشکند تا برایش راه حل پیدا شود. در اندرونی ماندن چاره ای برای مشکلات نخواهد بود که اگر بود این وضع جامعه ما نبود.