«امیر» فیلمی امیدوارکننده برای هنروتجربه

نگاهی به فیلم «امیر» به بهانه اکران در سی‌وششمین جشنواره فیلم فجر

پایگاه خبری گلونی، هومن نشتائی: نیما اقلیما یکی از معدود فیلم‌اولی‌های جشنواره امسال است. در این این چند سال اخیر فیلم اولی های زیادی به سینما معرفی شدند که تعداد زیادی از آنها موفق بوده‌اند و تعدادی هم، همه را شگفت‌زده کرده‌اند، مانند سعید روستایی یا اصغر یوسفی نژاد و… . همین باعث شده تا توجه زیادی به سمت کارگردانان جوان برود. درمورد دو کارگردان دیگر فیلم اولیِ حاضر در جشنواره پیشینه‌ای در ذهن دارم، اما درمورد نیما اقلیما باید بگویم با ذهنی خالی و سفید به تماشای فیلمش نشستم. مسئله‌ای که درمورد فیلمساز های جوان‌تر مطرح است، علاقه آنها به استفاده از ساختار و نوع جدید است و به دنبال رسیدن به فرمی نو هستند، که نیما اقلیما یکی از این کارگردان هاست.

«امیر» فیلمی ساختارشکن است، که از همین الان قابل تشخیص است که مورد توجه همه قرار نمی‌گیرد. این فیلم سلیقه همه مردم نیست و احتمال زیادی می‌رود تا در گروه هنر و تجربه اکران شود، اما می‌تواند یکی از فیلم‌های موفق هنر و تجربه باشد. امیر، فیلم شگفت‌انگیزی نیست، اما خیلی می‌توان از این فیلم لذت برد. با فیلمی پر معنا و پر مفهوم مواجه هستیم، که برای رسیدن به این معانی تنها به دیالوگ‌ها اکتفا نکرده است.

البته امیر یک فیلم دیالوگ‌محور است، و تقریبا هر اتفاق و هر کنشی با دیالوگ به مخاطب انتقال پیدا می‌کند. اما کارگردان برای رسیدن به هدف نهایی فقط به دیالوگ ها اکتفا نکرده است. المان‌های بسیار جذابی در فیلم استفاده شده و استفاده از نمادها نیز در فیلم کم نیست. المان‌هایی خلاقانه نظیر نشان ندادن کودک تا انتهای فیلم. وقتی ما صورت کودک را کامل می‌بینیم که چوب شور را مانند سیگار دستش گرفته است.

یکی دیگر از نکات خلاقانه، فیلمبرداری کار است. سبکی جدید در فیلمبرداری که به دل می‌نشیند. یک اشتباه بسیار رایجی که در تجربه‌های جدید وجود دارد، گم شدن منطق و اصول اولیه است. اما خوشبختانه در این فیلم اصول و قواعد تقریبا رعایت شده است، و این تجربه های جدید همه هوشمندانه انتخاب شده است و هیچ کدام مخاطب را اذیت نمی‌کند. نوعی که شخصیت‌ها در فیلم کوچک نشان داده می‌شوند، وقتی که در نیمه پایین کادر قرار می‌گیرند جذاب است. فیلمنامه‌کامل که به جزئیات به اندازه پرداخته است.

البته نکته‌ای دیگر که شایان ذکر است، طولانی بودن فیلم است. طولانی نه به منظور زمان فیلم. بدلیل نوع قصه، کشش آن برای یک فیلم بلند پایین می‌آید. در کنار اینها بدلیل نوع ساختار، فیلم کمی از دید مخاطبان خسته کننده می‌شود. در فیلم سعی شده با شخصیت هادی کاظمی طنز ایجاد شود. و در این امر موفق بوده است. طنز با داستان اصلی تداخل پیدا نمی‌کند و از تاثیر گذاری فیلم چیزی کم نمی‌شود. امیر در منتقل کردن احساسات با کم‌ترین دیالوگ ها و استفاده از نمادها، فضا سازی‌ها و مخصوصا بازی بازیگران، مهارت خاصی دارد، و بدون شک یکی از زیباترین و خوش ساخت‌ترین سکانس‌های فیلم سکانس رو-در-رو شدن امیر(میلاد کی‌مرام) با خانم همسایه است.

امیر اثری خوش ساخت است. و در گروه هنر و تجربه می‌تواند موفقیت‌هایی کسب کند. اما جای این فیلم در سینمای بدنه نیست.

پایان پیام