خرید کالای ایرانی سود شخصی یا منفعت ملی؟

عطش سود شخصی در اغلب طبقات جامعه دیده می‌شود و آنها آماده‌اند که برای پول، هر کاری انجام دهند. آنان به ضعف وجدان اجتماعی دچاراند و آمادگی پذیرش مسئولیت به‌منظور تامین منافع اجتماعی را ندارند.

پایگاه خبری گلونی، مینا ستوده: هر بار که به قصد خرید یک کالای باکیفیت ایرانی به مراکز خرید مراجعه می‌کنم با فروشندگانی برخورد می‌کنم که تلاش برای عوض کردن نظر مشتریان دارند و در عوض، کالاهای خارجی را تبلیغ و پیشنهاد می‌کنند.

البته که فروش کالاهای خارجی به‌خاطر حاشیه سود بالا و عدم نظارت و کنترل بازار داخلی راضی کننده‌تر از فروش تولیدات داخلی یا ملی است و اغلب فروشندگان برای سود بیشتر، کالاهای خارجی را تبلیغ می‌کنند.

سد کالای مرغوب ایرانی نشوید

اما سوال اینجاست که چرا یک فروشنده ایرانی، منفعت شخصی را به منفعت ملی ترجیح می‌دهد و بدون توجه به تولیدات ملی و میهنی خود، فقط برای منفعت بیشتر دست از حمایت تولیدات کشور خود بر می‌دارد؟

آن هم در اوانی که همه ما متوجه شرایط سخت کشور در این آشفته بازار اقتصادی هستیم! اگر گامی در این راه بر نمی‌دارید، اخلاق حکم می‌کند که لاقل با منفی‌نگری یا ناامیدسازی، سد آنان که دلسوزانه کالای مرغوب ایرانی را حمایت می‌کنند، نباشید!

این موضوع یادداشتی از سفارت بریتانیا بامضمون «خصلت سازی‌های برای ایرانی‌ها» را به یاد من می‌آورد؛

عطش سود شخصی در اغلب طبقات جامعه دیده می‌شود و آنها آماده‌اند که برای پول، هر کاری انجام دهند. آنان به ضعف وجدان اجتماعی دچاراند و آمادگی پذیرش مسئولیت به‌منظور تامین منافع اجتماعی را ندارند. (کتاب کودتا صفحه‌های ١۵۵و ١۵۶، نوشته یرواند ابراهامیان)

آیا اکنون می‌توان گفت؛ این چیزی جز یک خصلت سازی بی‌اساس نیست؟ آیا «سفارت بریتانیا» کوشش و خروش ایرانیان را برای ملی کردن نفت‌شان و گذشتن از همه منافع شخصی و حقوق اولیه زندگی‌شان در ازای ملی‌شدن صنعت نفت را فراموش کرده بود؟

یا او درباره ابطال حق امتیاز توتون و تنباکو که بخش مهمی از محصولات کشاورزی و تجارت ایران را به خود اختصاص داده بود و همپایایی و همسانی جدی با نفت داشت، چیزی نمی‌دانست!

مگر اینها آثار حرکت و مقاومت همگانی مردم از سر غیرت و غرور ملی نیست! به‌راستی مردمان گذشته چه در سر داشتند که ما نداریم!

تعلق خاطر به جامعه‌ای که مردم آن منافع و سرنوشت مشترکی دارند از مسائل حائز اهمیتی است که به آن توجه نمی‌شود، گویا فراموش کرده‌ایم که سرنوشت خوب و بد همه ما به یکدیگر گره خورده است و تا اندیشه و اراده‌مان یکی نشود، برای هیچ کداممان ظفرمندی حاصل نخواهد شد.

پایان پیام