مسجد نصیرالملک تلفیقی از تاریخ و نور و نیایش

پایگاه خبری گلونی، سمیه باقری حسن‌کیاده: رنگ، نور، عرفان، نیایش، خدا و خدا؛ این‌ها اولین واژه‌هایی است که با دیدن ارزنده‌ترین مسجد ایران و بی‌مانند‌ترین‌شان در کاشی و مقرنس‌کاری، در ذهنتان نقش می‌بندد. مسجد نصیرالملک در محله گود‌عربان شیراز، در جنوب خیابان لطفعلی‌خان زند، در نزدیکی شاه‌چراغ و در کوچه نصیرالملک واقع است. بانی مسجد میرزا حسن‌علی‌خان نصیرالملک از خانواده‌ مشهور قوام و از حکام عادل و با‌انصاف شیراز در زمان قاجار است. و سازنده آن، بنّا محمد‌حسن معمار است که به مدت ۱۲ سال مسجدی بنا کرده که قدمگاه نور است و در هر تکه‌اش رد نور خدا را می‌توان دید و لمس کرد.

برای رسیدن به صحن اصلی مسجد، کافیست دالانی ۲۰ متری را پشت سر بگذارید و از دیدن طرح‌های زیبای حکاکی شده و کاشی‌های گره‌چینی رنگارنگ آن لذت ببرید. در حیاط مسجد، همانند بیشتر مساجد و بناهای مذهبی اسلامی و ایرانی، حوضی سنگی و مستطیلی می‌بینید.

در اولین نگاه ساختمان مسجد، بنایی می‌بینید مذهبی و زیبا و خاص که نبود گنبد بر روی سقف اصلی آن حکایت از شخصی بودنش دارد؛ به این معنی که زمانی عموم مردم‌ از آن استفاده نمی‌کرده‌اند.

مسجد دارای دو شبستان شرقی و غربی است که در سر بخش شرقی که رو به قبله نیز هست، شعری از سعدی خودنمایی می کند که با این مصرع آغاز می‌شود: غرض نقشی است کز ما باز‌ماند.

طاق‌ها و دیوار‌های شبستان غربی اما زیباتر از بخش شرقی است. آسمان این شبستان با نقش‌هایی از گل و بته و نقوش اسلیمی تزئین شده است و چند آیه از آیات قرآن نیز با خط ثلث عالی آن را مزین کرده است‌. و زمین آن با کاشی‌های به رنگ فیروزه‌ای و در محراب، از جنس مرمر مفروش گردیده است.

این مسجد بی‌نظیر، دارای دو ایوان است که ایوان شمالی آن با سه نیم‌طاق در سه طرف و طاق مروارید در وسط، با کاشی‌هایی به رنگ آسمان و ستون‌هایی هفت رنگ و حجاری شده، زیباتر از بخش جنوبی است.

بازدید از مسجد نصیرالملک

اگر می‌خواهید وقتی به مسجد می‌روید، بازی نور و رنگ را نیز ببینید، بین ساعت ۸ تا ۱۰ صبح در روزهای آفتابی شیراز، بهترین زمان بازدید است. و از آنجا که دیدن آن همه رنگ و نور و زیبایی ذوق عکاسی‌تان را بیدار می کند، حتما دوربین‌ عکاسی همراه خود داشته باشید. چرا که شاید نشود حس زیبای حضور در مسجد نصیرالملک را در عکس نشاند و قاب کرد و به دیوار زد، اما قطعا می‌شود هر از چند گاهی با دیدن عکس‌های آن تا مرز نیایش و عبادت پیش رفت.

پایان پیام