پایگاه خبری گلونی، علیرضا بهرامی: هر جراحی درد و عوارض دارد اما این امیدواری را در بیمار ایجاد می‌کند که به درمان و بهبود اوضاع منجر شود. برای مقوله انتقال نمایشگاه کتاب تهران از مصلا به شهر آفتاب هم چنین وضعیتی را می‌توان متصور بود اما باید دید آیا این حقیقت به یک واقعیت تبدیل و محقق خواهد شد؟ چراکه گاهی بیمار جراحی شده، به دلایل مختلف، ازجمله خطاهای سهوی پزشکان و نیز بی‌توجهی‌ها و کم‌توجهی‌هایی که بعضا به عفونی شدن کالبد جراحی شده و مسائلی از این دست منجر می‌شود، شرایط دشوار و بعضا منجر به وضعیت‌های ناگواری را برای بیمار رقم می‌زند.
انتقال نمایشگاه کتاب به فضایی متناسب با ماهیت برگزاری نمایشگاه‌ها، ازجمله مقوله‌هایی بوده که در ابتدای امر و روی کاغذ، کمتر با آن می‌توان مخالفت داشت. اما این جامعه، ماجرای هدفمند شدن یارانه‌ها را هم از سر گذرانده است؛ مقوله‌ای که هر نگاه آکادمیکی، به لازم، مؤثر و مفید بودن آن ایمان داشت اما آیا این موضوع موجه، به بهبود وضعیت در جامعه منجر شد؟
یکی از مخاطره‌هایی که نمایشگاه کتاب در شهر آفتاب را تهدید می کند، موضوع عقلانیت، تدبیر در امور اجرایی و وفاداری به مدل‌های علمی مدیریت شهری و فرهنگی است؛ موضوعی که دست کم در سه روز برگزاری نمایشگاه امسال مشهود بود و شرایط نه‌چندان مطلوبی را برای بازدیدکنندگان و غرفه داران رقم زد.
رسانه ها نیز در این مقطع، انصافا وجه نوپا بودن نمایشگاه در شهر آفتاب را لحاظ کرده، به مراعات با آن پرداختند. اما دشواری‌هایی که الزاما به مسائل زیرساختی ارتباطی نداشته، به ضعف در مدیریت و چینش‌های منطقی مربوط بودند، به شرایط مربوط به دور اول بودن نمایشگاه در محل جدید مرتبط نبوده، قابل گذشت نیست.
ازسوی دیگر، یکی دیگر از مخاطره‌های نمایشگاه کتاب در محل جدید، چنددستگی در مراکز مدیریتی بوده که هرکدام خود را محق به دخالت در امور و تصمیم‌گیری در این نمایشگاه می‌دانند. وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، تشکل‌های صنعت نشر و حالا شهرداری تهران، هرکدام بالقوه، خود را رییس این نمایشگاه می‌دانند که اصرار آنها و تفکیک نشدن حوزه وظایف آنها شرایط دشواری را برای این رویداد عظیم فرهنگی رقم می‌زند.
با این اوصاف، یکی از دغدغه های پیشین که اکنون به نقطه امیدواری نمایشگاه تبدیل شده، لبیک گفتن ناشران و مهم‌تر از همه، مخاطبان بوده که انصافا امسال سنگ تمام گذاشتند و امید که این لبیک بزرگ، از جانب تصمیم‌گیران و مسوولان قدر دانسته شده، به‌عنوان یک سرمایه، با مدیریت صحیح، به یک دستاورد غیر قابل انکار و بسیار سودمند تبدیل شود.
پایان پیام
